Twin Mirror Review: niet helemaal geprobeerd en waar

Ondanks dat hij een relatief fris gezicht heeft, is ontwikkelaar DONTNOD erin geslaagd om zijn eigen ruimte in de industrie vrij te maken door enkele van de beste verhalende ervaringen die episodische games te bieden hebben, vrij te geven. Van het episodische tienerontsnapping Het leven is Strange aan de bekroonde Vertel me waarom, DONTNOD's beproefde en waarachtige is een inherent succes dat zowel anticipatie als verwachting heeft geplaatst op het nieuwste project van DONTNOD, Twin Mirror, dat werd aangeprezen als een hoogtepunt van alles wat de ontwikkelaar het afgelopen decennium heeft bereikt. 

Twin Mirror is een eerbetoon aan de wereld van onderzoeksthrillers en misdaaddrama en volgt het verhaal van Sam Higgs, een journalist uit een kleine stad die vluchtte nadat hij een rapport had gepubliceerd waarin de veiligheid van de lokale mijnindustrie werd veroordeeld, wat uiteindelijk leidde tot de sluiting ervan. Na het horen van de dood van zijn vriend en voormalige collega Nick, besluit Sam terug te keren naar zijn geboorteplaats Basswood om zijn respect te betuigen, maar hij merkt dat de omstandigheden rond zijn dood niet kloppen. Met tegenzin raakt Sam al snel verwikkeld in een samenzwering die zich heeft gemanifesteerd in de schaduwen en worstelingen die hij heeft achtergelaten.

Twin Mirror is alles wat we gewend zijn van een interactief DONTNOD-drama, met onderzoekende gameplay en ingewikkelde dialoogbomen die als structurele pijlers fungeren voor het dramatische verhaal. In de kern vertoont Twin Mirror een griezelige mechanische gelijkenis met eerdere DONTNOD-avonturen, met dezelfde moderne point-and-click-mechanica. Je zult het grootste deel van het spel besteden aan het ontdekken van items die ofwel verhalende lege plekken vullen of dienen als een middel om een ​​puzzel op te lossen.

Terwijl eerdere games zoals Life is Strange eigenzinnige mechanica hadden op basis van bovennatuurlijke vermogens, kiest Twin Mirror in plaats daarvan voor metaforische subtiliteit - in de vorm van de innerlijke werking van de geest van de hoofdrolspeler. Als hoofdrolspeler lijkt Sam neurodivergent te zijn, zonder specifieke gegevens in termen van voorwaarden of diagnoses. Sam wordt gedurende het spel met opdringerige gedachten gekweld, evenals paniekaanvallen en afbeeldingen van angst, die allemaal de gedaante aannemen van gameplayer-segmenten of mechanica. 

Als iemand die persoonlijk met een aantal van deze aandoeningen leeft, heb ik gemengde gevoelens over hoe ze in dit spel worden afgebeeld. Hoewel hun opname aanvoelt als een stap in de goede richting voor bewustwording van psychische problemen, voelt het ook als een gemiste kans om er een zinvol onderdeel van het spel van te maken, in plaats van een mechanische gril die de speler moet overwinnen. 

Er zijn twee hoofdverschijningen die als mechanica fungeren die door de speler kunnen worden gebruikt, waarvan er één de vorm aanneemt van het alter ego van Sam, eenvoudigweg bekend als 'Hem'. Dit spiegelbeeld van Sam lijkt zowel opdringerig als vindingrijk te zijn en geeft spelers hun eigen mening over onze beslissingen - wat situaties zowel kan helpen als belemmeren. Daarnaast zal Sam ook regelmatig zijn cognitieve 'Mind Palace' bezoeken, dat dient als een manier om historische hiaten in het verhaal op te vullen, en om Sam in staat te stellen hypothesen te formuleren met behulp van aanwijzingen in de echte wereld. 

Helaas lijden deze monteurs aan een sterk geval van stijl boven inhoud. Het hebben van een alter ego met een twijfelachtige agenda is in eerste instantie intrigerend, maar zijn belang voelt halfbakken. De secundaire persoonlijkheid van Sam voelt hooguit als een irritante stem die in je oor kletst en meer als een intern argument dient dan als iets waar de speler op moet letten. Bovendien is Sam's 'Mind Palace' ook flauw, waarbij het gebruik ervan wordt gedegradeerd tot een psychologisch intermezzo tussen hoofdstukken in het spel, in plaats van een plaats van betekenis of consequentie. 

Over consequenties gesproken, Twin Mirror lijkt negatieve uitkomsten tot een minimum te beperken, met vaak subtiele gevolgen. Natuurlijk zijn er een paar sleutelmomenten in de game die de potentie hebben om vreselijk mis te gaan, maar uiteindelijk voelt de ervaring alsof het op verhalende rails staat. In een deel van het spel plan je een afleiding in je 'Mind Palace', maar in plaats van je een plan te laten kiezen dat zal mislukken, kan de speler in plaats daarvan spelen met de opeenvolging van gebeurtenissen totdat ze het goed hebben gedaan. Het zijn momenten als deze in Twin Mirror die de hele ervaring verhalend laten aanvoelen op rails, waardoor elke meeslepende interactiviteit wordt ontdaan. 

Ervan uitgaande dat de controle over Sam tijdens je onderzoek voor het grootste deel prima voelt, zijn er echter enkele aspecten aan de gameplay van Twin Mirror die onhandig en omslachtig aanvoelen. Bij gebruik van een controller is de camera die wordt gebruikt om selecteerbare objecten te vinden nogal kieskeurig, met itembeschrijvingen en prompts die vaak niet verschijnen. In termen van beweging kan Sam het grootste deel van de tijd alleen in een snel tempo lopen, waarbij de mogelijkheid om te rennen slechts kort beschikbaar is tijdens specifieke segmenten. Hoewel dit kleine problemen zijn, kunnen ze frustrerender aanvoelen dan meeslepend, vooral als je in cirkels rondloopt om een ​​puzzel op te lossen.

Mechanica terzijde, Twin Mirror biedt prachtige beelden, vergezeld van geweldige stemacteurs en teksten. Hoewel de speeltijd van de game vrij kort is, zorgen elke locatie en de bijbehorende bewoners ervoor dat de ervaring lijkt op het kijken naar een echte thriller. Zoals je misschien zou verwachten, kan herspeelbaarheid worden gevonden door je in-game acties te veranderen om een ​​soort vlindereffect te creëren, dat al dan niet de gang van zaken in het spel kan veranderen. Het verhaal dat is ingebed in deze rijke en gedetailleerde wereld van realisme van videogames, is echter niet zo spannend als je misschien had verwacht.

Sam's thuiskomst is de vonk die doet ontbranden wat een nogal zwak plot blijkt te zijn, dat meer brandt als een tamme waakvlam dan als een onvoorspelbare brand. In zijn schoenen moet de speler het hoofd bieden aan de vijandigheid die de stad voor hem heeft, en samen met zijn ex-vriendin werken om het mysterie achter Nick's vroegtijdige ondergang op te lossen. Dit is een gewoon moordmysterie-verhaal, met elementaire wendingen en onthullingen die de heerschappij stevig vasthouden, waardoor het niet een beetje banaan wordt met iets onrealistisch. Twin Mirror is minder Twin Peaks en meer televisiedrama overdag, wat prima is zolang je dat laatste niet verwachtte. 

Trailer:

Als je een fan bent van verhalende videogame-ervaringen, hoe spannend of uniek ook, dan zul je waarschijnlijk genieten van Twin Mirror zoals het is. Aan de andere kant, als je op zoek bent naar een onheilspellende thriller die put uit de bovennatuurlijke elementen van Life is Strange, dan is dit het niet. Hoewel Twin Mirror enkele interessante problemen uit het echte leven behandelt terwijl het probeert om cognitieve denkprocessen en psychische problemen visueel te mechaniseren, slaagt het er niet in om er iets zinvols mee te doen. Ondanks zijn fantastische visuals en hoogwaardige stemacteurs, kan Twin Mirror het beste worden bewaard als een curiositeit voor fans van het genre, in plaats van een onmisbare, doorbraakervaring.