Road 96 Review: Een weg die de moeite waard is om te nemen

Weg 96 is misschien niet de game die je verwacht als je hem voor het eerst opstart. Op de markt gebracht met intrigerende aanhangwagens als een spel met grenzeloze mogelijkheden en talloze scenario's, zal het je misschien verbazen te ontdekken, net als ik, dat het spel eigenlijk een strak gestructureerd verhaal heeft dat is opgebouwd rond de steeds kronkelende paden die je kunt nemen.

Gelukkig is dit het tegenovergestelde van een probleem voor Road 96, want niet alleen de fijne mensen doen dat digixart weten hoe ze een verhaal moeten vertellen, weten ze ook hoe ze het interessante uitgangspunt dat ze hebben gecreëerd, moeten gebruiken. 

Met het centrale verhaal van Road 96 verspreid over de vele kilometers en vele verschillende roadtrips die je maakt naar de titulaire grensweg zelf, kun je het tumultueuze land Petria en de mensen erin vanuit meerdere verschillende hoeken en perspectieven zien terwijl je vluchtige blikken in hun leven werpt. 

Tijdens de vele reizen naar de grens, die je als tiener maakt die de natie Petria ontvluchten, ontmoet je steeds weer dezelfde groep van acht herhalende personages, waarbij je elke keer iets meer over hun verhalen en hun karakter ontdekt je ontmoet ze. Je bent nooit lang in hun leven, maar als je ze ziet en van buitenaf helpt, heb je het gevoel dat je deel uitmaakt van iets groters dan alleen je individuele roadtrip. 

Dit gevoel doordringt het hele Road 96. Je reizen naar de grens, die zich uitstrekken tot de op handen zijnde verkiezingen van de game, gaan meer over het land en de mensen dan over jou. Hierdoor kan de cast van personages in de game goed groeien en zich in de loop van de tijd ontwikkelen, samen met de natie zelf, waardoor je verslaafd blijft aan het verhaal terwijl je reikhalzend uitkijkt naar het volgende intrigerende stuk karakter of wereldontwikkeling. 

Gelukkig heeft Road 96 meer te bieden dan alleen zijn nieuwe kijk op de procedure, aangezien de korte ontmoetingen die je in het leven van mensen hebt ook op zichzelf al zeer boeiend en boeiend zijn. Ze zijn zelden te complex, met minigames en activiteiten die slechts licht verspreid zijn, maar ze zijn vakkundig geschreven met prikkelende mysteries en onderling verbonden drama's. 

Omdat jij, de speler, meer informatie hebt dan alleen je personage, dankzij je meerdere kijkjes in het leven van mensen tijdens de playthroughs, is Digixart in staat om een ​​uitgebreid verhaal te weven dat uitspeelt hoeveel je weet. Naarmate personages steeds verder van de waarheid komen, zou je willen dat je de vierde muur kon doorbreken en ze precies kon vertellen wat er aan de hand was, wat een bewijs is van hoe fenomenaal boeiend het spel kan zijn, omdat het je aan elk woord verslaafd houdt, afwachten wat er verder gebeurt. 

Om echt te zien wat er daarna gebeurt, is het niet alleen een kwestie van kiezen met welk vervoermiddel je er wilt komen, je moet ook overleven. Gelukkig is het in Road 96 verrassend eenvoudig om te overleven over drieduizend kilometer gevarieerd terrein, aangezien voedsel, geld en slaapplaatsen zelden schaars zijn. Dit kan de game soms nogal triviaal maken, maar je kunt je in plaats daarvan concentreren op het verhaal en de vraag hoe je daar gaat komen.

Als het gaat om vervoer, heb je meestal maar vier opties. Je kunt lopen, liften, op de bus stappen of een taxi bellen, waarbij elk van deze opties een andere hoeveelheid gezondheid en/of geld kost en je verschillende ontmoetingen biedt. Dit geeft je enige keuzevrijheid in het verhaal, omdat je je run enigszins kunt afstemmen op bepaalde ontmoetingen die je misschien wilt hebben, maar er is geen garantie dat je je lot kunt bepalen, je bent gewoon mee voor de rit ten slotte. 

Hoewel het leuk kan zijn om met de stroom van het verhaal mee te gaan en te genieten van wat de game ook biedt tijdens zijn procedurele generatie, is het niet zonder frustraties als je het volgende sappige verhaal wilt zien kloppen, maar de game geeft je iets heel anders. Bovendien zijn er af en toe ergernissen van de keren dat je vast komt te zitten op het terrein in krappere ruimtes, evenals moeilijkheden bij het kiezen van dialoogopties wanneer personages te veel ronddobberen, maar gelukkig zijn geen van deze problemen te groot of heersend. 

Er zijn momenten waarop de inherent politieke aard van het verhaal een beetje veel kan worden, om het zachtjes uit te drukken, maar gelukkig zijn deze oppervlakkige ontmoetingen uitschieters binnen tientallen goed geschreven, zorgvuldig opgebouwde dialogen. Als het je niet even op het hoofd slaat met zijn boodschap, slaagt Road 96 erin om boeiende, emotionele personages te creëren die zich echt mensen voelen, die het centrale podium verdienen dat ze in het hele verhaal krijgen. 

Zelfs te midden van de politieke onrust van een politiestaat die op de rand van een revolutie staat, is Petria nog steeds een prachtig land om te verkennen, met een aantal fantastische vergezichten en prachtige natuurlijke schoonheid. Er zijn nog steeds vervallen trailerparken en motels, maar met een soulvolle soundtrack van roadtrip-jams die een verscheidenheid aan genres omvatten, kan Digixart zelfs de meest groezelige stops als een leuke plek laten voelen. 

Met het vluchtige tempo van Road 96, is elk van deze haltes speciaal gemaakt omdat je er nooit lang bent, dus je moet des te meer genieten van de tijd die je hebt. Met zoveel mogelijkheden voor locaties en ontmoetingen, hoe je ook reist, je weet nooit waar je terechtkomt, waardoor de bekende gezichten die je tijdens je reis ziet, een welkome aanblik zijn voor zere ogen.

Hoewel het misschien niet was wat ik eerst van zijn trailers had verwacht, is Road 96 toch een fantastische reis met een verhaal. Je voelt je misschien niet het hoofdpersonage van de game, maar het slim gemaakte verhaal, de gedenkwaardige personages en de geweldige soundtrack houden je geboeid tijdens je eerste game en in de nieuwe game plus, waardoor Road 96 zeker de moeite waard is om te nemen.