Review: Halo Reach Remastered is slechts licht afgeslacht in zijn overstap naar de Halo-collectie

Ik ben niet zo enthousiast over de laatste heruitgave van Bungie's zwanenzang Halo Reach. Sterker nog, ik ben er 100% zeker van dat ik het niet helemaal eens ben met de interpretatieve remaster op Xbox One en pc. Halo Reach Remastered voelt verscheurd aan; dit nieuwste add-on pack voor Halo: The Master Chief Collection is gevild uit zijn oorspronkelijke vorm. De lastige Master Chief Collection draagt ​​nu misschien Reach's huid, maar het is in de trant van Ed Gein; het kan zijn gezicht dragen, maar het erft zijn ziel niet.

De behoefte van 343 Industries om elke Halo-game verenigd te houden onder één collectieve bibliotheek is gedeeltelijk overgenomen van de persoonlijkheid van Reach. Het is niet alleen de gameplay van een videogame die je kan laten voelen: alles, van laadschermen tot UI-elementen tot de duidelijke visuele samenstelling van een titel, zorgt ervoor dat een game uniek aanvoelt. De uniformiteit van Halo: The Master Chief Collection verpest Reach op een manier waarop het andere Halo-titels in de collectie niet verpest.

Bij het openen van de onlangs vernieuwde Halo: The Master Chief Collection — die is bijgewerkt met een platter, saaier menusysteem dat aanzienlijk minder Halo voelt dan voorheen — valt het je echt op dat dit niet Reach is. De sombere tonen van de menu's van Reach zijn vervangen door het gestandaardiseerde formaat van de met goud versierde collecties.

Maar hoewel de persoonlijkheid van de menu's van een game die worden gestript en weggevild geen dealbrekende inruil is voor een solide remaster, worden de veranderingen omwille van de uniformiteit op andere plaatsen gevoeld. De verbazingwekkende aanpassing van het pantser van Reach was oorspronkelijk een vrije vorm: met credits die je verdiende tijdens het spelen, kon je alle pantserstukken kopen die je maar wilde en je Spartan bouwen. Nu zit het opgesloten achter een level-based battle pass.

Hoewel het moderner is onder de opkomst van Fortnite, is het battle pass-systeem niet zo boeiend als de originele op credits gebaseerde ontgrendelingen van Reach. In het origineel moest je bij elke game die je speelde je richten op wat je wilde ontgrendelen. Stel dat ik de Mjolnir Mark V wilde ontgrendelen, ik wist hoeveel credits ik nodig had. Nu ben ik overgeleverd aan 60 ontgrendelniveaus.

Gelukkig, Halo Reach geremasterd heeft niets gedaan om de ervaring van zijn fantastische campagne te bezoedelen. Het verhaal van Nobel Team blijft een geweldig verhaal over Halo's donkerste periode en de presentatie is beter dan ooit. Niet langer ontsierd door wazige beelden met veel ghosting en een mooie verdubbeling van de prestaties, dit is de beste manier om de campagne van Halo Reach te spelen.

Multiplayer daarentegen is iets anders. Hoewel het ook profiteert van veel spuug en polijstwerk op het visuele front, lijdt het onder de inherente problemen die nog steeds voortkomen uit Halo: The Master Chief Collection. Hoewel lang niet zo erg als vroeger, kan het zoeken naar games nog steeds lastig zijn. Talloze keren zijn we uit games gegooid die op het punt staan ​​te beginnen, om vervolgens gedwongen te worden om weer een andere game te vinden.

Het roteren van kaarten is nog steeds gek, wat meestal leidt tot verschillende soorten SWAT op dezelfde paar kaarten ad naseum, maar het is geen dealbreaker. Als je in een game zit, is het een overwegend soepele ervaring, maar verwacht nooit dat het echt zonder problemen zal zijn.

Halo: De verzameling van alles wat door de Master Chief Collection wordt verzameld Halo neemt een deel van de charme van Reach weg. Hoewel de gameplay grotendeels is verbeterd buiten de verdunning van de aanpassing van het pantser, heeft het nog steeds last van enkele problemen met de collectie. Als je Reach echter opnieuw wilt ervaren of speel het gewoon voor de eerste keer op pc, dit is nog steeds een fantastische Halo-game die je tijd zeker waard is.