Betekent technologische verbinding een onderbreking van het leven?

Heeft computer- en communicatietechnologie ons in staat gesteld om dieper met het leven in contact te komen? Of, naarmate we meer verbonden raken met deze technologie, raken we meer los van het leven?

Als iemand die van zijn levenswerk de studie van menselijk gedrag heeft gemaakt en die gefascineerd is door de nexus van de mensheid en computer- en communicatietechnologie, ligt mijn interesse in hoe het leven van gewone mensen (gedefinieerd als degenen die niet betrokken zijn bij deze technologische industrieën) beïnvloed door deze technologie.

Als tieners me vertellen dat ze over de hele wereld vrienden hebben die ze op internet hebben 'ontmoet', pauzeer ik even. Wanneer David Gregory van NBC moet tweeten dat hij een bagel drinkt voordat hij de lucht in gaat, vraag ik me af. Als ik mensen op straat zie lopen met een koptelefoon op, vraag ik me af. Als uit onderzoek blijkt dat jongeren bijna zes uur per dag buiten school voor een scherm zitten, maak ik me zorgen. Ik vraag mezelf af, is dat het leven dat ze aangaan? Ik denk dat het afhangt van hoe je 'leven' definieert.

Ik zie het leven als een directe verbinding met de wereld in plaats van via een kanaal van computer- en communicatietechnologie. Het leven is iets anders dan mijn vingers bewegen, en de wereld ervaren met al mijn zintuigen, niet alleen met mijn ogen en oren. Het gaat om een ​​wezenlijke verbinding met anderen. Het leven gaat over diep geven om dingen die een directe invloed hebben op mijn wereld. Wat het leven voor mij tot leven maakt, is zijn inherente onvolmaaktheid en slordigheid, zijn intermitterende chaos en onzekerheid, zijn af en toe bloed, zweet en tranen. Kunnen we dat vinden met dit soort technologie? Ik weet het niet zo zeker.

Computer- en communicatietechnologie voelt gewoon te veilig, te schoon voor mij. Of het nu gaat om de anonimiteit van blogcommentaar, de valse intimiteit van online relaties, of het gemak om naar believen op Delete of Exit te klikken, we kunnen het leven (zoals ik het definieer) op afstand houden met deze technologie. Er is weinig rommel, weinig wanorde (behalve wanneer ik de verbinding verbreek!), alleen de lineaire perfectie (nou ja, misschien niet perfectie) van circuits, bedrading en radiogolven.  

Begrijp me niet verkeerd, computer- en communicatietechnologie is een zegen geweest voor de werkwereld en heeft de productiviteit en efficiëntie enorm verhoogd. Ik zou zeker niet kunnen doen wat ik doe zonder deze technologie. Het web en e-mail hebben me in staat gesteld een publiek te bereiken dat 20 jaar geleden niet mogelijk was geweest. Ik breng elke dag uren achter mijn computer door met schrijven, communiceren met collega's en klanten en het onderhouden van mijn praktijk. Ik was zelfs de hoofdredacteur van de publicatie van een leerboek met een collega die ik nooit heb ontmoet of zelfs niet telefonisch gesproken; het hele boek is online geschreven en bewerkt.

Ik gebruik deze technologie ook voor entertainment. Ik volg het nieuws, lees filmrecensies en volg mijn favoriete sporten online. Ik e-mail vrienden, stuur foto's naar familie en gebruik Skype om mijn dochters in contact te brengen met een van hun grootvaders die aan de oostkust woont. En ja, ik zit op Facebook.

Maar als ik me onderdompel in computer- en communicatietechnologie, voel ik me op de een of andere manier losgekoppeld van het leven. Ik heb het gevoel dat ik in een vagevuur zit, niet buiten het leven, maar ook niet volledig leef. Ik ben productief en ik word vermaakt, maar niet volledig ingepakt in het weefsel van het leven. Als ik mijn e-mail check of op internet surf, heb ik het gevoel dat ik het leven bedrieg. Ik zou echt bij mijn familie moeten zijn of sporten of klusjes in huis doen of iets doen... substantieel.

Misschien is dat het probleem. Computer- en communicatietechnologie functioneert tweedimensionaal, terwijl het leven driedimensionaal is. Maar door de schitterende techniek is er sprake van drie dimensies. Ik gebruik graag de uitdrukking: 'diep in het leven hip worden'. Nou, als eindgebruiker kan ik niet zo vies worden van deze technologie, want hoewel het lengte en breedte heeft, mist het diepte.

Mijn zorg is dat te veel mensen, vooral jonge mensen die geen leven zonder mobiele telefoons, internet of iPods hebben gekend, computer- en communicatietechnologie gelijkstellen aan het leven. Ze besteden uren aan het luisteren naar muziek, kijken naar YouTube, sms'en, tweeten en online spelletjes spelen. Deze technologie geeft ons zeker een gemakkelijke afleiding van de druk of gewoon alledaagsheid van het dagelijks leven. Dat is niet inherent slecht; we hebben allemaal af en toe een pauze van het leven nodig. Wie ben ik om te beoordelen of het spelen van World of Warcraft of rondhangen op een of andere technologiewebsite erger is dan lezen, hardlopen of mediteren. Maar wanneer gewone mensen een groot deel van hun vrije tijd besteden aan deze technologie, dan is het misschien niet alleen een onderbreking van het leven, maar kan het een ontsnapping aan het leven worden. Ja, het leven is soms rommelig en moeilijk en pijnlijk, maar zonder zo'n slordigheid kan er ook geen inspiratie, vreugde en tevredenheid zijn. Beter dat dan de antiseptische gevoelloosheid van een virtueel leven, naar mijn mening.

Erger nog dan ontsnappen aan het leven, computer- en communicatietechnologie kan, in het proces, het leven zelf worden. Computer- en communicatietechnologie geeft ons een 'virtuele' realiteit, wat 'bijna gelijkend op, maar niet helemaal hetzelfde als' betekent. Deze technologie kan ons iets van leven geven, maar niet echt leven (bijvoorbeeld virtuele relaties). Het ontbreekt aan die essentiële ingrediënten die ik hierboven beschreef en die ik definieer als leven. Ik denk dat meer dan wat dan ook, wat ontbreekt, is betrokkenheid bij iets van persoonlijke betekenis en waarde, en een diepe verbinding met anderen.

Maar goed, ik denk dat ik ouderwets ben (ik ben opgegroeid in een tijd dat we drie zwart-wittelevisiezenders hadden en banden met acht sporen de toekomst van audio-opnames waren). Misschien moet ik met mijn tijd meegaan. Misschien moet het leven opnieuw worden gedefinieerd om computer- en communicatietechnologie te omvatten. Ik heb daar geen probleem mee. Met elke vooruitgang van de beschaving heeft de mensheid zich moeten aanpassen aan de nieuwe wereldorde. En we zullen zeker ook die paradigmaverschuiving maken.

Computer- en communicatietechnologie speelt en blijft een krachtige en vooral positieve rol spelen in ons leven. De sleutel voor mij is dat het een korte afleiding van het leven moet bieden en, belangrijker nog, een hulpmiddel moet zijn om ons leven te verbeteren, maar het mag niet het belangrijkste onderdeel van het leven zijn of, ik durf te zeggen, het leven zelf worden. Want ondanks alles wat deze geweldige technologie ons te bieden heeft, zal het naar mijn mening nooit een vervanging zijn voor het leven dat ik me als kind herinner, hoe ouderwets en vreemd dat ook mag lijken.