İnceleme: Layers of Fear 2 iyi bir devam oyunu ama tam olarak gemi şekli değil

Oynandığı yer: PlayStation 4

Ateş var, su var. Gemi batıyor. Koridorlar eğri, geminin içinden geçiyorum. Uzakta bir şey hareket ediyor. Uzakta bir gümleme var – sağdan mı yoksa soldan mı? Panik zihnimi bulandırıyor ve duman görüşümü engelliyor. bir kapı buluyorum. bir odaya giriyorum

Bir odada uyanıyorum.

Bir ses bana uyumak için zaman olmadığını söylüyor. Oda başka birinin evi gibi hissettiriyor. bir kapı açıyorum. Kendimi bir koridorda buluyorum. Gemide birçok koridor var. İkisi de aynı değiller, oldukları zamanlar hariç.

Duman yok, ateş yok. Her şey doğru yerde. Koridorda ilerliyorum. Bir kapı tıklanır. kapıyı açıyorum. bir odaya giriyorum

Oda dağınık. Bir film projektörü, operatörünün geri dönmesini bekleyerek boş boş dönüyor. makara takıyorum. Ekranda görüntüler titriyor, bir ses bana gelişen veya belki de daha önce açılmış olan olaylar hakkında bilgi veriyor. Geldiğim gibi ayrılıyorum. bir odaya giriyorum

Aynı oda değil. Asla aynı oda değildir. (Olduğu zamanlar hariç.)

Uzakta bir şey titriyor. Işık mı? Bir kişi? ben o tarafa yöneliyorum. Bir kapı tıklanır, kendi kendine açılır. Bir el aynası alıyorum ve elimde şiddetle çatlıyor. Biri hem fısıldayarak hem de çığlık atarak iyi uyudum mu diye soruyor. Aynayı yerine koydum. İyi aydınlatılmış bir atriyuma giriyorum. Bir kapı tıklanır. bir odaya giriyorum

Asla aynı oda değil. Oda dağınık. Bir adım öne çıkıyorum ve bir vazo düşerek anında paramparça oluyor. Yarı yırtık fotoğraflar etrafa saçılmış. Bir not, aktörlerin nasıl değiştiklerini, olmadıkları bir şeye dönüştüklerini vurgular. Kim olduğumu ve hangi rolü oynamam gerektiğini merak ediyorum.

Bazen kendi gölgemi bir anlığına yakalarım ve istemeden zıplarım. Bazen hiç gölgem olmuyor. Bazen uzun süredir kayıp konuşmaların fısıltılarını duyuyorum.

Güverteye çıkıyorum. Etrafta kimse yok ve kilometrelerce hiçbir şey yok. Geminin adının Icarus olduğunu fark ettim.

"Belki de ikimiz de akrabayız," diye düşündüm alayla. "Çünkü güneşe çok yakın uçtuk."

Güverte altına dönüyorum. Bir kapı sallanarak açılıyor. Yaklaştığımda, kendi kendine kapanıyor. Kapıyı öfkeyle açıyorum ve iki kat daha sert bir şekilde çarparak kapatıyorum ki paranormal görüntü bana musallat oluyorsa, bana bulaşmayacağımı anlasın.

Bununla birlikte, sürekli gerilim hissi, gerçeğe çirkin bir dönüşle sonunda acımasızca kırılır. Slenderman'ın kuzeni olarak kolayca geçebilecek, ezilmiş ve deforme olmuş bir mankene rastladım. Beni kovalamaya başlıyor. Kendimi bir sersemlikten koparılmış gibi hissediyorum.

"Numara." Dedim oyunu durdurup kumandayı bırakarak. "Hayır teşekkürler. Bugün değil."

Daha sonra 10 dakika boyunca yatak odamın penceresinden dışarıdaki güneşli havayı hayranlıkla izleyerek geçirdim.

Layers of Fear 2 ile ilgili sorun, ihtiyaç duymadığı şeyleri aşırı telafi etmeye çalışmasıdır. Oyunun ilk birkaç saati kesinlikle güzel bir şekilde oluşturulmuş korku ile damlıyor - biriken küçük anlar, sizi giderek daha fazla paranoyak olmaya itiyor. Etrafta dolaşan somut tehditler olmasa da, çaresiz, avlanmış, tehdit edilmiş hissetmekten kendinizi alamazsınız. Konuşacak güvenli alanı olmayan, sürekli değişen bir köşeye geri çekiliyorsunuz.

Oyun daha sonra fiziksel bir şey ekleyerek kendi tehlike duygusunu mahvetmeye devam ediyor. Bana göre, kovalamaca sekansları hüsran duygusundan başka bir şey eklemedi. İlki ile karşılaştıktan sonra, oyun eskisi kadar çaresiz hissetmeyi başaramadı. Slenderman'ın şüpheli akrabasının elinde olmadıkça zarar göremeyeceğimi anladım. Kovalamaca sahneleri de korku duygusunu kaybetmeye başladı - gerçekten korkmam gereken tek şey, sonunda doğru olanı yapana kadar onları tekrar oynamaktı.

Oyunun geri kalanı, sahte perili bir gemide şenlikli bir gezinti yapmak ve şiddetle paramparça olmamaya çalışmak arasında gidip geliyormuşum gibi hissettim. Koyun kılığına girmiş bir yürüyüş simülatörüydü. İkisi arasındaki sarsıcı karşıtlık, deneyimimi derinden nemlendirdi. Gerginlik dağılmıştı. Oyun, oyunun ilk birkaç saatinde çok dikkatli bir şekilde şekillendirdiği atmosferi geri kazanmaya çalışırken, neredeyse kaybedildi. Parçalarının yarısı eksik olan bir yapbozdu.

Layers of Fear 2'nin ucuz zıplamalara çok fazla güvenerek kendi planını sabote etmesi bir yana, oyun yine de Layers of Fear'ın değerli bir devamı. Buradaki öncül biraz daha fazla - bunda, mücadele eden bir sanatçıdan ziyade bir yolcu gemisinde çekilen bir filmde rol üstlenen başarılı bir aktörsünüz - ama yine de ilginç ve gevşetici bir olay örgüsü.

Oyun binaural ses kullanır, bu da en iyi şekilde kulaklık takılıyken keyif alınacağı anlamına gelir. Ses üretimi için harcanan çaba, dürüst olmak gerekirse, şaşırtıcı. Her şey size her açıdan gelir ve teknik olarak bu garip sesin tam olarak nereden geldiğini tam olarak belirleyebilmenize rağmen, bir şekilde parmağınızı üzerine koyamazsınız.

Grafikler, sesi ne kadar etkileyici olduklarıyla başarılı bir şekilde rekabet eder ve tamamlar. FPS'yi 'sınırsız' olarak ayarladım ve tüm oyunum boyunca yalnızca iki kez kekemelik fark ettim. Sanki batan bir gemide körü körüne geziniyor, kim olduğunuzu ve neler olduğunu bir araya getirmeye çalışıyormuşsunuz gibi her şey o kadar gerçek görünüyor ki.

Monitörüme uzanıp parmaklarımı ekrandaki su birikintilerinde gezdirebileceğimi hissettim. Güzel olduğunu söylemek yetersiz kalır. Senaryonun, oyunculara sürekli tetikte olma hissini vermek için kovalamaca dizilerine bu kadar çok güvenmek zorundaymış gibi hissetmesi çok yazık.

Sonuç olarak şu: Eğer kovalamacanın sonunda olmanın heyecanını yaşayan bir mazoşistseniz, bu oyun tam size göre. Ancak, omurganızın erken çıkarılması korkusuyla sürekli arkanızı kollamak zorunda kalmadan keşfetmenize olanak tanıyan sürükleyici bir anlatı deneyimi arayan bir kişiyseniz, bunun yerine ilk Layers of Fear'ı oynayın.

Layers of Fear 2, 28 Mayıs'ta PC, PlayStation 4 ve Xbox One için çıkacak.