Preview: The Sinking City is de perfecte Lovecraftian-Holmes-mix waarvan je nooit wist dat je ze nodig had

Voorbeeld op pc

Privédetective Charles Reed is een erg vermoeide man. Van elk personage uit een videogame dat ik ooit heb gezien, is er zelfs geen één zo visueel vermoeid als onze plechtige hoofdrolspeler. Het is duidelijk te zien aan zijn houding, maar het is meer duidelijk aan zijn afschuwelijk bloeddoorlopen ogen. Terwijl de vismensen die af en toe opduiken in de zinkende stad Oakmond verontrustend zijn, zijn Reeds enorme rode bollen schedelgelei dat nog meer. Zijn ogen zijn er altijd, maar niet één keer kijken ze naar hun doelwit - in plaats daarvan turen ze altijd boven hen uit. Charles Reed ziet je, maar hij kijkt nooit echt naar je op.

Om helemaal eerlijk te zijn tegenover de arme man, is het niet bepaald Reeds schuld dat hij de meest vermoeide man is die er bestaat. Terwijl het leven van een PI zelf vele lange nachten zal zijn, meestal gebaggerd in de fles van iets dat niet zo zuur zou moeten smaken als het doet, zijn het de verontrustende visioenen van eldritch horror die hem eigenlijk 's nachts wakker houden. Het feit dat hij erin slaagt stand te houden, misdaden te onderzoeken en buitenaardse wezens te bestrijden, maakt hem een ​​veel sterkere protagonist dan Frogwares' vorige videogameheld Sherlock Holmes.

Nu Reeds drukke leven zwaar wordt beïnvloed door de nachtmerries - en het feit dat ze behoorlijk griezelig zijn - gaat hij op zoek naar de oorzaak ervan. Een tip brengt hem naar Oakmond, een stad die is verdronken in een goddeloze overstroming waardoor een groot percentage van de eens zo grote straten volledig onder water staan. Zoals de naam van het spel luidt, is Oakmond "The Sinking City". Met hele straten verloren in de duistere diepten, besteed je veel tijd aan het vervoeren van jezelf op een gammele speedboot.

Gelukkig heeft The Sinking City geen enkel signaal overgenomen van de systemen van zeilsimulators. Jezelf neerploffen in de speedboten bij een van de vele geïmproviseerde havens van het spel zorgt voor een vlotte vaart tijdens onze verticale slice. Hoewel, met geruchten in de stad dat wrede monsters op de loer liggen onder de oppervlakte, sjokken door deze wateren kan resulteren in een gruwelijke ervaring. We krijgen vaak te horen dat het de wereld is waar ontwikkelaar Frogswares het meest om geeft en dat is zeker te zien. De straten zijn vol sfeer, druipend van de verontrustende Lovecraftiaanse faux-gekte van onvoorspelbaarheid en varen is een van de weinige vrijheden van Reed.

Met onze drie uur durende demo van het spel nam varen een behoorlijk deel van onze totale speeltijd in beslag. Het meeste daarvan was het leren van de kaart; het vinden van optimale routes om gevarenzones te vermijden en jezelf weer aan land te krijgen, lijkt een mechanisme dat in latere missies de kop kan opsteken, hoewel we daar niet zeker van kunnen zijn.

Het grootste deel van onze tijd in de griezelige, door sektes bevolkte straten van Oakmond werd eigenlijk gewoon besteed aan het doen van Reeds werk. Een PI zijn is een ongelooflijk lonende ervaring en een paar intrigerende nevenmissies stellen je in staat om meer zaken te onderzoeken dan alleen het hoofdverhaal. Binnen de eerste veertig minuten lost u de moord op een aap-mens op en, als u ervoor kiest, geeft u de schuld aan een visman of Innsmouther zoals ze lokaal worden genoemd. Vanaf daar wordt het alleen maar vreemder.

Hoe meer je je verdiept in de griezelige plaats delict die je wordt aangeboden in verdorde pakhuizen en groezelige dokken, hoe minder gezond Reed zal worden. Eén interactie met een overweldigend charismatische arts resulteerde in de inname van experimentele medicijnen. Mijn verstand zakte tot nul en visioenen, monsters en mijn geschreeuw staken hun lelijke koppen op.

Hoewel de introductie van gezond verstand, varen, vechten en knutselen over alle afstanden The Sinking City uit de vorige fantastische Sherlock Holmes-games van Frogwares is, valt niet te ontkennen dat er overeenkomsten zijn op het oppervlak. Het zijn in wezen die eerdere games, maar groter, beter en met de toevoeging van Lovecraftian eldritch-nasties die kruipen en kruipen in de hoofden van de gek. Op persoonlijk vlak is het interessanter. Op een kritisch niveau is het rijk aan functies.

Frogwares wilde er graag op wijzen dat alleen omdat de game gevechten en knutselen bevat, dit niet betekent dat ze het punt van de game zijn. Hoewel elke extra monteur op een gepolijste en plezierige manier wordt gepresenteerd, nemen ze niets weg van het onderzoekende verhaal dat duidelijk centraal staat. Vechtende cultisten en de eldritch zullen een zeldzaamheid zijn in puur speeltijdpercentage, maar het is nog steeds bevredigend om in een vuurgevecht te komen. Omdat kogels je betaalmiddel zijn in Oakmond, wil je waarschijnlijk toch over je munitie praten, hoewel je met knutselmateriaal losse kogels kunt maken als je er dringend een nodig hebt.

De vorige mechanica van Sherlock Holmes zijn hier volledig teruggekomen en ze zullen van pas komen terwijl je een zaak onderzoekt. Uw "geestesoog" stelt u in staat om echo's van het verleden te zien en uw casebook zal u helpen uw zaak samen te stellen. Maar alleen omdat je het in elkaar hebt gezet, wil nog niet zeggen dat je gelijk hebt. Dat is een van de grote trekpleisters van The Sinking City, de kans om het te verpesten. Hoewel een korte demo van drie uur niet de mogelijke uitkomsten van het arresteren van de verkeerde verdachte kon laten zien, zijn de mogelijkheden eindeloos.

Van wat we tot nu toe hebben gezien, breidt Frogwares echt uit met de diepte die kan worden geboden in een game als deze. Het is een verzameling van alles wat je zou willen van een Lovecraftian-spel en, met de staat van sommige van zijn concurrenten, is het misschien wel de beste om het eigenlijke werk van Lovecraft aan te pakken. Hoewel ik er meer dan zeker van ben dat Reed gewoon alles voorbij wil hebben zodat hij een dutje kan doen, ben ik meer dan opgewonden om al het andere te zien dat The Sinking City te bieden heeft.