The Medium Review: een angstaanjagend goede tijd

De psychologische horrorreeks van Bloober Team zet zich voort in 2021 met next-gen power, waardoor twee horrorspellen tegelijk mogelijk zijn! Met gelijktijdige dubbele realiteiten naast gezonde inspiratie van Konami's Silent Hill, doet The Medium klassieke horrorwortels herleven met een nieuwe draai. 

Als iemand die normaal gesproken niet graag horror zou spelen, nam ik de tijd met The Medium, waarbij ik elk uur stukken doorliep voordat ik me achter de dichtstbijzijnde bank moest terugtrekken. Desalniettemin, zelfs met elk licht en elke lamp aan, was ik het aan het dichtmetselen elke keer dat ik ging zitten om de acht uur durende campagne van deze exclusieve Xbox te spelen.

Ik verbaasde mezelf, terwijl het spel in de laatste stadia voortduurde, zat ik bovennatuurlijk vast aan de controller, niet in staat om mezelf los te maken van de next-gen horrortitel van Bloober Team. In plaats van zoals gewoonlijk bevroren te zijn in angst, was ik in plaats daarvan gefascineerd door het kronkelende verhaal van The Medium dat de ene onthulling na de andere in een rijk tapijt rolt. 

Je kruipt in de huid van medium, Marianne, in een vakantieoord dat een nachtmerriefabriek is geworden, Niwa, nadat je een ouderwets horrorbeeld hebt ervaren, met als bonus een spookachtig telefoontje. Niwa is niet je alledaagse Butlins; of het nu de vervallen griezelige gangen zijn of de catastrofale visioenen in de geestenwereld, de slordige wereld die Marianne verkent is niet voor bangeriken.

Zelfs de mooiere gangen die er niet uitzien alsof ze deel hebben uitgemaakt van een grizzly moord zijn niet minder griezelig dankzij de onheilspellende vaste camerahoeken. Omdat je geen controle hebt over je gezichtspunt, weet je nooit wat er om de volgende hoek is, waardoor je scherp blijft op wat er komen gaat, of wat er op de loer ligt in de duisternis.

De opdoemende tracking pannen en zorgvuldig geconstrueerde omlijsting van de Medium zetten het Niwa-resort in focus om een ​​eigen karakter te worden. Muren druipen van bloed en sfeervolle details door prachtig weergegeven camerahoeken om je onder te dompelen in de dubbele werelden. Deze prachtige beelden gaan helaas ten koste van de gameplay. 

Als horrorspel kun je natuurlijk een achtervolgingsscène verwachten van een monster, hoewel je het grootste deel van je tijd zult besteden aan het oplossen van puzzels en het ontwikkelen van kennis. Puzzelsegmenten overspannen zelden groter dan een paar kamers tussen de echte en de geestenwereld. Teleurstellend is echter dat velen worden opgelost door de inzichtknop ingedrukt te houden en met alles te communiceren. 

De legitieme puzzels, hoewel heerlijk duivels, kunnen vaak worden gehinderd door het aanmatigende probleem in alle The Medium: onhandige bedieningselementen. Hoewel bewegen als een tank geweldig is om je hulpeloos te laten voelen rond gruwelijke monsters, vooral in stealth-secties, gaat het ten koste van elke andere actie vervelend als je het interactiepunt niet de eerste keer vastlegt. 

Aangezien het grootste deel van het spel puzzels oplossen tussen het oppikken van aanwijzingen en het organiseren van specifieke objecten, begint deze verveling snel. Frustrerend genoeg al, met de vaste camerahoeken die de richting vervormen, word je constant omgedraaid en bots je tegen muren om beweging nog erger te maken. 

Gelukkig doet de wankele beweging niets af aan de headline-functie van The Mediums, de gelijktijdige dubbele realiteit. Voor ongeveer een derde van het spel word je getrakteerd op een gesplitst scherm van twee realiteiten tegelijk, een functie die de Xbox-serie S vaak moeite om gelijke tred te houden. In de gameplay bindt dit je door beide met elkaar verweven werkelijkheden om onderling verbonden puzzels en obstakels op te lossen, door aanwijzingen en herinneringen te koppelen aan de occasionele buitenlichamelijke ervaring. 

Terwijl de mechanica zich in de loop van de tijd tussen de echte en de geestenwereld opbouwt, zijn ze netjes met elkaar verbonden. Je wordt echter pas op de laatste momenten van het spel getrakteerd op het volledige potentieel van de gelijktijdige realiteit, een fantastische finale die je doet verlangen naar meer.  

De simultaan gesplitste realiteiten zijn verre van slechts een gimmick, hoewel het niet zonder gebreken is. Er is af en toe een framerate-dip in complexe omgevingen en de resolutie krijgt duidelijk een hit tijdens secties met een gesplitste wereld, hoewel ze moeite hebben om de ervaring te bederven. 

Helaas is het grootste slachtoffer van het hebben van een gespleten realiteit de horror. Als je in de geestenwereld bent, lijken zelfs de angstaanjagende ontmoetingen met The Maw alledaags te zijn tussen de monsterlijke architectuur. Het voelt onmiskenbaar griezelig, hoewel geruststellend in vergelijking met het contract van verschrikkingen die op de loer liggen in alledaagse vervallen kamers en gangen in de echte wereld. 

Zelfs als niet-horrorfan was The Medium spectaculair. Het ontrafelen van het mysterie rond Niwa in beide realiteiten wordt vakkundig gedaan met een strak puzzelontwerp en een gevoel van afschrikking voor een goede maatregel. Alleen struikelend over zijn eigen voeten met slechte bewegingsmechanica, is The Medium van Bloober Team een ​​zeer boeiende en krachtige ervaring.