Review: Space Hulk Tactics is een uniek strategiespel als je de bugs kunt omzeilen

Beoordeeld op Xbox One

Bijna dertig jaar na de release van het originele Space Hulk-bordspel, is Space Hulk: Tactics van Cyanide Studio gekomen om de intense turn-based strijd van Space Marines en Genestealers naar de huidige generatie te brengen.

Het ziet er zeker uit en klinkt de rol. Of je nu volledig speelt in de prachtig claustrofobische first-person-modus of in de meer traditionele isometrische weergave, de zalen van de titulaire Space Hulk zijn gevuld met een bijna overweldigende hoeveelheid fijne details. Muren van schedels, de lijken van Ultramarines, gerafelde stroomkabels en strepen dieprood bloed zijn allemaal tergend nagemaakt in de unieke 40k-esthetiek. Gecombineerd met een mooi verlichtingssysteem waarmee de fakkels van je Space Marines hun grote, kolossale schaduwen over de vele gangen van het spel kunnen werpen, is Space Hulk zeker een blikvanger in vergelijking met veel van zijn tijdgenoten in het genre.

Als iemand die niet veel tactiek-achtige spellen speelt, was mijn tijd stampen en sluipen door dit vervallen schip altijd bedekt met een dikke laag ongeteste spanning. Het maakte niet uit of ik als Space Marine of als Genestealer speelde, er was altijd wel iets om bang voor te zijn. Soms plaatste ik mijn sergeant triomfantelijk in 'overwatch', een vaardigheid waarmee een eenheid vijanden kan neerschieten die hun gezichtsveld binnenkomen, om vervolgens venijnig van achteren te worden geklauwd. Soms bedacht ik een slimme tangbeweging op een nietsvermoedend team Blood Angels, alleen voor mijn plan om naar de kloten te gaan zodra een flame trooper zich omdraaide en me verbrandde tot een genstelende knapperigheid.

[shunno-quote]Elk gevecht in Space Hulk: Tactics brengt nieuwe verrassingen en nieuwe manieren met zich mee om alles royaal te verknoeien[/shunno-quote]

Het helpt dan dat beide kanten van het gevecht bijna als tegenpolen spelen. De jingoïstische Blood Angels zijn langzame, logge eenheden die (meestal) vertrouwen op hun zware vuurwapens en troepachtige tactieken om simpelweg te proberen de snelle, sluipende Genestealers te overleven. Spelen aan de kant van de Blood Angels voelt bijna orthodox in vergelijking met de gameplay-stijl van hun zesledige vijanden, maar Space Hulk slaagt erin om dat op zijn minst uniek te laten voelen met de toegevoegde kenmerkende clunk van het Warhammer 40k-universum. Je personage is zo zwaar dat je al je kostbare actiepunten moet opgebruiken door je gewoon om te draaien.

De Genestealers is echter waar het spel echt uitblinkt. In tegenstelling tot de Space Marines, geeft het spelen als de benige buitenaardse soort je het gevoel een echte jager te zijn - een die kan wedijveren met de Xenomorphs van Aliens. Elke beurt is opgesplitst in twee fasen: de eerste taken die je uitvoert met het inruilen van kaarten die je buffs geven tijdens de actiefase om meer blips (spawns) te krijgen; de tweede taak is om over de kaart te navigeren, je vijanden aan te vallen en zorgvuldig te beslissen wanneer je jezelf moet "onthullen" van je oorspronkelijke onzichtbaarheid. Het is altijd een intense ervaring van risico versus beloning.

Elk gevecht in Space Hulk: Tactics brengt nieuwe verrassingen en nieuwe manieren met zich mee om alles op koninklijke wijze te verknoeien. Hoewel de veteraan met de meeste geharde tactieken misschien niet gefaseerd is door de talloze trucs die het spel je zal geven, werd een verende, eigenwijs groentje zoals ik aangenaam en vaak getrakteerd op onopgemerkte hinderlagen en hordes boze ET's die klaar stonden om op mijn gezicht te kauwen en te draaien mij in Space Marine Tenders.

Helaas kan alles wat Cyanide Studio heeft gedaan om van Space Hulk een trouw en boeiend tactiekspel te maken, geen afbreuk doen aan de zeer duidelijke technische problemen. Het verwisselen van bochten duurt zo lang dat het ooit een opwindende match-up tot stilstand brengt. Het ziet niet hetzelfde geweldige tempo als XCOM of Fire Emblem en in grotere wedstrijden begint het echt te slepen. Met een degelijke pc kun je natuurlijk moet in staat zijn om je hier met brute kracht een weg doorheen te banen, maar op console (zelfs Xbox One X) is het een merkbaar probleem.

[shunno-quote]Er is geen tactiekspel zoals dit op console[/shunno-quote]

Alles, van vijandelijke AI tot het camerasysteem van de game, kan vaak besluiten dat het zich liever ziek meldt dan op het werk te verschijnen. In een vroege wedstrijd moest ik een controlepaneel bewaken voor een bepaald aantal beurten in een arena die werd bewaakt door Scorpion-torentjes. Nadat ik in mijn Blood Angels had gespawnd, ze had geplaatst waar ik ze wilde hebben en vervolgens 'Overwatch' had geactiveerd, rende de vijand gewoon herhaaldelijk heen en weer door dezelfde gang. Ik hoefde alleen maar elke eenheid in de gebiedsdekkende vaardigheid te houden, terwijl de torentjes voor al het werk zorgden.

Wanneer Space Hulk: Tactics werkt, wat vaker wel dan niet is, werkt het echt goed. Er is geen tactiekspel zoals dit op console. Het kan spannend, brutaal en uiterst angstaanjagend zijn als je probeert te beëindigen, te ontsnappen of je een weg te banen door urenlange vooraf gemaakte missies of zelfs aangepaste wedstrijden via de uitgebreide missie- en kaarteditor-modus van de game. Er is een schat aan inhoud die, als het publiek van de game wordt gevonden, nooit zou kunnen eindigen.

Je kunt onmogelijk zeggen dat Space Hulk: Tactics geen spel met gebreken is. Het is een beschadigd juweel dat wel een flinke poetsbeurt kan gebruiken, maar er zit nog steeds een lichte glinstering onder alle krassen. Als je zin hebt in een console-tactiekspel en je wilt een unieke ervaring zoals de Genestealers-campagne, dan kun je met deze niet fout gaan.