Review: Party Hard 2 is een viscerale ervaring met een twijfelachtig baasontwerp

Beoordeeld op pc

Wanneer de meeste mensen verkleed als Jason naar een feest gaan, is dat omdat het Halloween-thema heeft. In het geval van Party Hard 2 is dat omdat je eigenlijk een gekke seriemoordenaar bent met een extreme haat voor raves om 3 uur 's nachts. In je zoektocht naar een goede nachtrust, scheur je met geweld door menigten. Om de feestgangers te elimineren, gebruik je methoden zoals; steken, vuur, explosieven of luchtballonnen naar de lucht sturen. Er is de mogelijkheid om alleen bepaalde belangrijke doelen op een Agent 47-achtige manier te verwijderen, maar wat zou daar het plezier aan zijn?

Als seriemoordenaar Darius kun je ervoor kiezen om het hele feest af te slachten of doelen te voltooien, waarbij de meeste aanwezigen ongedeerd blijven. Normaal gesproken houdt dit in dat je met bepaalde objecten moet communiceren voordat je specifieke mensen vermoordt, en in de omgeving speurt om je misdaden ongezien te houden. Er zijn ook enkele optionele doelen die je kunnen belonen met nieuwe items. Beide vormen van doelstellingen werken als een enorme puzzel waar je doorheen moet, waarbij je langzaam en zorgvuldig moet nadenken over elke beweging die je maakt en wanneer je hem maakt.

Je enorme arsenaal aan wapens en een aantal redelijk handige vallen stellen je in staat om menigten gemakkelijk uit te schakelen, op voorwaarde dat je de tijd neemt om ervoor te zorgen dat het goed gaat. Mocht je gepakt worden, dan is dat niet het einde van de wereld. Schenk gewoon de persoon die je heeft gezien. Was je niet snel genoeg? Geen probleem! Kom op adem en lok de politie naar slecht verwijderd kernafval. Zelfs als je wordt gepakt, kun je altijd een manier vinden om te ontsnappen.

Vijanden zoals de bewaker kunnen terugvechten, en je moet voorzichtig om hen heen zijn, aangezien ze Saitama's strikte trainingsregime lijken te hebben gevolgd - één klap en je bent weg. Van alle soorten vijanden in Party Hard 2 voelde er maar één een beetje af: de bazen, met name de tweede en laatste baas van het spel. Vooral dit gevecht heeft zoveel te bieden dat het bijna onmogelijk is om erachter te komen waar haar aanvallen vandaan komen. Vreemd genoeg lijkt ze ook te stoppen met iets te doen wanneer ze het laatste deel van haar gezondheidsbalk bereikt, maar dat is een ander probleem. Er is een truc om dit te omzeilen, wat het meer een ongemak maakte, maar dit was niet gemakkelijk te bereiken vanwege een aantal van de aanvallen.

Esthetisch gezien is de game behoorlijk indrukwekkend. De top-down 3D-pixelart-look geeft alles zijn eigen specifieke gevoel, terwijl het er niet zo generiek uitziet als uw traditionele retro-geïnspireerde beelden. Modellen en interactieve items zijn goed gedetailleerd, waardoor het gemakkelijk is om van een afstand te zien waar je naar kijkt. Het verhaal van de game is een beetje flauw, maar dat doet niets af aan het algehele product. Het is een spel over massamoord, geen politiek drama, en het verhaal dat ze hebben gecreëerd kan een aantal echt interessante niveaus creëren, zoals de metro.

Net als bij een echt feest, is de muziek best goed, ondanks dat het dezelfde vier of vijf nummers in een lus zijn. Je zult uiteindelijk levels opnieuw spelen om meer punten te krijgen, dus je zult waarschijnlijk aan de muziek moeten wennen. Gelukkig kun je de draaitafel kapen en ze elke keer dat ene nummer laten spelen dat je echt leuk vindt.

Over het algemeen is Party Hard 2 een uitstekende game. Er is een grote verscheidenheid aan manieren om mensen te doden en toch een uitdaging te bieden door spelers te dwingen het stil te doen... of op zijn minst zo stil mogelijk te komen bij het gooien van een granaat. Het enige echte nadeel zouden de baasgevechten zijn die niet helemaal werken met hoe het spel normaal speelt, met in het bijzonder de eindbaas die schijnbaar wordt afgeluisterd tegen het einde van het gevecht.