Review: Override is een hectische Mech-Kaiju-jager die, hoewel ondiep, veel plezier biedt

Beoordeeld op pc

Ik ben opgegroeid met mechs en Kaiju. Ik ben al een fan van Godzilla sinds ik een jong kind was – ja, de nieuwe King of the Monsters ziet er geweldig uit - en ik heb altijd het gevoel gehad dat videogames er nooit in zijn geslaagd om het gevoel van het vechten tegen de stadvernietigende beesten goed vast te leggen. War of the Monsters op PlayStation 2 is een leuk spel waard en Godzilla PS4 was een absoluut treinwrak waar ik met een schuldgevoel dol op ben. Override echter, Override is waar het is.

Als een levenslange fan van mechs en Kaiju, slaagt Override erin om de geest van monsterfilms te vangen. Godzilla is misschien een metafoor voor nucleaire vernietiging, maar door gebouwen te stimuleren en een roundhouse-kick te volgen als een van de kolossale mechs van deze game, ziet Godzilla eruit als een groot reptielenviooltje. Het is absoluut anime-geïnspireerd — dat kun je alleen al aan de beelden zien — dus het slaagt er nooit in je angst te laten voelen zoals bepaalde Kaiju-films doen. Het geeft je echter wel een behoorlijk cool gevoel.

Gevechten zijn intuïtief; Q en E besturen respectievelijk uw linker- en rechterbenen, terwijl de linker- en rechterklik uw stoten besturen. Als je een van die knoppen combineert met een snelle greep op de bedieningsknop, ontketen je een verwoestende special. Er zijn een paar andere technieken, zoals omkeringen en ultieme aanvallen, maar alles is opmerkelijk eenvoudig gehouden. Met twaalf mechs om uit te kiezen, allemaal met verschillende speelstijlen, is er hier veel inhoud om door te kauwen, zelfs als je alleen lokale of online versus-modi speelt.

Het echte vlees en aardappelen van het pakket van Override komt in de vorm van de arcade-modus. Net zoals je traditionele vechtspel, heeft elk van de twaalf speelbare personages zijn eigen arcade-verhaallijn om doorheen te spelen. Bij elke missie moet je golven van lelijke, maar schattig gestileerde Kaiju te lijf gaan met af en toe een baasgevecht waarbij bepaalde tijdschema's worden afgesloten.

Terwijl de arcade-modus variatie toevoegt aan wat anders een nogal barebones-pakket zou zijn, kunnen de golf-op-golf verdedigingsmissies die Arcade consequent op je afvuurt na verloop van tijd nogal saai worden. Er zit geen pit in en, hoe dankbaar ik ook ben voor hun opname, de op tekst gebaseerde dialoog tussen gevechten is nogal flauw.

Override is zeker een spel dat wat aanscherping had kunnen doen voordat het de ontwikkelingsgarage verliet. Er is een overweldigend gevoel van losheid in je bewegingen waardoor je je niet zo lang en zelfverzekerd voelt als een mecha ter grootte van een wolkenkrabber. Het is ongelooflijk bevredigend om door gebouwen te stampen, jetpack de lucht in en je een weg terug naar de grond te trappen, maar je voelt je nooit stevig in de wereld geworteld. Er is te veel float — iets dat zelfs Godzilla PS4 goed had, ondanks dat al het andere in die game nogal shit is.

Wat hier is, is nog steeds leuk, hoewel er een overweldigend gevoel is dat Override misschien alleen zo leuk is als het is omdat het zo uniek is. Buiten Gundam zijn er geen mech-games meer vol actie, en Godzilla PS4 heeft in zijn eentje elke kans om een ​​nieuwe officiële Toho Kaiju-jager te krijgen vermoord. Wat er ook gebeurt, dit is een goede game - het is gewoon behoorlijk teleurstellend.

Ik wil Override aanbevelen, maar ik weet dat ik dat niet zou moeten doen. Het is een hectische Mech-Kaiju-vechter die me veel vreugde brengt. Hoeveel daarvan persoonlijke vreugde is vanwege mijn specifieke interesses (meer als fanboy-isme) is nogal subjectief. Op het eerste gezicht is het het perfecte spel om op te spelen tijdens een feestje. Als je dieper gaat, is het vrij ondiep. Het is wel verdomd cool.