Review: Call of Duty: Modern Warfare is een geweldige titel buiten de politieke retrofits en buggy-modi

Infinity Ward heeft bijna volledig afgezien van roofzuchtige zakelijke praktijken en weerbarstige helden-shooter-achtige vaardigheden en is eindelijk terug in hun spel in Call of Duty: Modern Warfare. Het is lang geleden dat een CoD-game zo goed was.

 

Met de afgelopen twee inzendingen van Infinity Ward in de jaarlijkse Call of Duty-franchise, Ghosts en Infinite Warfare, ver achter de gebruikelijke lat van de franchise voor kwaliteit, het is opwindend om de studio weer op volle kracht te zien met hun nieuwste poging. Net zoals de originele Modern Warfare uit 2006 zowel de franchise als het genre nieuw leven inblies, maakt deze herstart van de subserie uit 2019 op een vergelijkbare manier indruk.

In tegenstelling tot de fatsoenlijke maar gebrekkige Black Ops 4 van vorig jaar, voelt het aanbod van dit jaar aan als de Call of Duty van weleer. Het is meteen vertrouwd: de moderne setting, de herintroductie van Spec Ops, een zeven uur durende campagne. Alles wat de franchise vroeger was, is terug! Battle Royale is weggegooid; Call of Duty: Mobile's opname van Blackout van vorig jaar zal dat verlies goedmaken.

Wat we hier hebben is een eenvoudige Call of Duty-titel, zij het met voldoende spit en polijstmiddel van de huidige generatie die de randen verzegelt en de scharnieren gladstrijkt. Als je tussen 2006 en 2011 een CoD-game hebt gespeeld, weet je precies wat je hier kunt verwachten. Het voelt alsof je na de zomervakantie naar huis gaat, alleen een mysterieuze gremlin heeft in je huis ingebroken en je meubels iets herschikt. Oh, en ze hebben die afschuwelijke verfbeurt gerepareerd!

Gelukkig, prijs de heer, de trifecta van modi van Modern Warfare bieden een plezierige, zij het tonaal onoprechte reeks opties voor spelers om in weg te zinken. We beginnen met de campagne.

Moderne oorlogsvoering:

 

Het is interessant om weer een Call of Duty-game met een echt hart te zien. Terug in de moderne wereld zonder de noodzaak van sci-fi-gadgets en golven van nanobot-bloedbaden, heeft Infinity Ward zorgvuldig een verhaal opgesteld dat niet alleen explosies is, kerel "zeker platonisch"relaties en verschrikkelijk slechte karikatuurschurken. Het schuwt dit echter zeker niet helemaal.

Aanvankelijk begonnen als een indrukwekkend ogende (en geweldig gevoel!) vierde poging om de derde wereldoorlog te voorkomen naast Captain Price, is het eigenlijke verhaal veel kleiner van opzet en ook veel oprechter. In plaats van een wereldreikend avontuur om kernwapens of iets dergelijks te stoppen, richt de campagne van Modern Warfare zich vooral op de bevrijding van het fictieve land Urkistan en verzetsleiders Farah en Hadir.

Er zijn andere personages: het grootste deel van de campagne laat je wisselen tussen de speelbare hoofdrolspelers Kyle Garrick en CIA-agent Alex. Elk personage, buiten de bekende Captain Price, ervaart daadwerkelijke groei in hun korte verhalen. Het is verfrissend: terwijl Modern Warfare nog steeds niet precies weet waar de grens moet worden getrokken tussen het afbeelden van oorlog en de effecten ervan als een gruwelijke realiteit en wanneer het de aanbidding van de serie voor badassery kan uiten.

Het leidt tot een warrige boodschap: het ene moment speel je als kind getuige van een buitenlandse aanval op hun dorp, het volgende moment ben je vijanden aan het snipen op een echte locatie waarvan de geschiedenis doelbewust is hervormd voor zijn eigen verhalende doeleinden. Moeten we ons zorgen maken over oorlogstragedies of ze alleen maar aanpassen voor onze eigen verdienste? Infinity War is niet helemaal zeker.

Afgezien van zijn verwarrende en beledigende politieke kronkels, heeft Infinity Ward een verdomd fijne schietervaring opgebouwd. Er is hier variatie: emotionele stealth-secties, lange tactische nachtelijke takedowns en de traditionele set-piece-actieniveaus vormen allemaal samen voor een campagne die nooit saai aanvoelt. Het is compleet en het tempo is opmerkelijk goed. Voor het eerst sinds Black Ops geef ik om een ​​CoD-verhaal en zijn personages.

meerlaags:

Sinds Call of Duty 2007 uit 4 is de serie steeds meer gefocust om spelers een plezierige multiplayer-modus te bieden die klanten minstens een jaar van twintig minuten dopamine-rushes kan bieden.

Het aanbod van dit jaar is sterk, maar niet perfect. Modern Warfare, verdeeld over verschillende modi, omvat technisch 18 kaarten waar spelers in kunnen rondrennen. Omdat de meeste van deze kaarten zijn opgesplitst in modi die beter zijn geconstrueerd voor hun individuele mechanica-ontwerpen, zullen spelers die zich uitsluitend aan TDM houden of gratis voor iedereen zijn niet elke beschikbare kaart in het spel zien.

Dat wil niet zeggen dat al deze kaarten foutloos zijn ontworpen. Hoewel veel van de nieuw ontworpen kaarten het uitgebraakte ontwerp met drie rijstroken gelukkig schuwen, zijn degenen die zich houden aan de traditionele manier van CoD om slagvelden te ontwerpen jammerlijk ongepolijst. Vooral Eufraatbrug slaagt er niet in om zijn simplistische structuur met drie rijstroken op te nemen in een zorgvuldig gepolijste gevechtsarena. Met twee zijden met drie rijstroken die gecentreerd zijn op een brug, ziet elke game één team het oriëntatiepunt nemen en eenvoudig het vijandige team neerschieten terwijl ze spawnen.

Met deze titel geeft eindelijk toe aan de wonderen van cross-play-functionaliteit, zullen degenen die genieten van meer op teams gebaseerde tactische modi hopelijk niet achterblijven met lege lobby's. Het is een solide voorbeeld van goed uitgevoerde cross-play: met speciale servers die games door de service van Activision leiden, kunnen spelers die van cross-play-functionaliteit genieten, onberispelijke games verwachten die snel verbinding maken en zelden niet worden voltooid.

Veruit de beste eigenschap van Call of Duty van dit jaar is de mogelijkheid om spelers te laten genieten van de game die ze hebben gekocht. Wapenontgrendelingen, bijlagen, wapenskins en spelersverschijningen zijn niet verborgen achter roofzuchtige loot boxes of extra microtransacties. Hoewel een gevechtspas na de lancering is aangekondigd, is de huidige terugkeer van CoD naar een echt videogame verfrissend. Nu spelers in staat zijn om hun uitrustingen in het midden van de game snel opnieuw te ontwerpen om nieuwe ontgrendelingen uit te proberen, heeft Modern Warfare eindelijk de wapenontgrendeling goed gekregen. Het kostte hen slechts een decennium nadat ze het al deden.

Spec-Ops:

De Spec Ops-modus van Modern Warfare, die na de campagne plaatsvindt, is teleurstellend het meest onvoltooide. Spec Ops biedt vier langwerpige PvE-coöpmissies voor vier spelers en lijkt op het eerste gezicht een geweldige toevoeging aan het spel.

Het duurt echter niet lang voordat de extra component volledig uit elkaar valt en verandert in een door bugs geteisterde puinhoop. Nou, dat is als je in de eerste plaats zelfs in de modus kunt komen, omdat veel gebruikers momenteel last hebben van constante crashes.

Onze ervaring is dat Spec Ops er alleen niet in slaagt een solide ervaring te bieden vanwege de vele technische tekortkomingen. In slechts één wedstrijd tijdens onze eerste poging op het eerste niveau van de modus zagen we ons spawnen zonder de mogelijkheid om ons pistool af te vuren, niet in staat om van wapen te wisselen, niet in staat om met items om te gaan en niet in staat om de verscheidenheid aan gadgets die de modus biedt te gebruiken.

Het is jammer: hoewel de meeste missies in deze modus verre van het beste zijn dat CoD te bieden heeft, zijn ze leuk als ze niet worden gedwongen in een gebroken onspeelbare puinhoop. Met de onberispelijke schietmechanica en intense vuurgevechten van deze game in combinatie met een aantal echt moeilijke missies, zou Spec Ops een fantastische toevoeging moeten zijn. In plaats daarvan is het een geweldige blauwdruk.

Conclusie:

Call of Duty: Modern Warfare probeert alles te bieden wat een CoD-fan maar kan wensen, zij het met gemengde resultaten. De campagne is gemakkelijk de beste zeven uur durende ervaring die de serie ooit heeft gemaakt, zelfs als de politieke bemoeienis met echte gebeurtenissen bijzonder beledigend is. Gecombineerd met een solide multiplayer-modus met een grotendeels gepolijste set kaarten en een ontgrendelsysteem voor wapens zonder walgelijke loot boxes of microtransacties, zou het een geweldige titel moeten zijn. Helaas is Spec Ops kapot en laat het spel in de steek.