Little Nightmares II Preview: Bandai's kleine horrorvervolg brengt enorme angsten met zich mee

Little Nightmares is een serie die inspeelt op de gruwel van klein en weerloos zijn in een donkere, verwrongen wereld. Het is geen serie die direct angstaanjagend door instant jump scares, maar vertrouwt in plaats daarvan op macabere karikaturen, hun verwrongen vormen overdreven in gigantische gestalte in vergelijking met onze pint-sized protagonist. Little Nightmares II, het vervolg op 2021, is een game die schijnbaar geen schaamte heeft als het gaat om het gebruik van elke horrortruc in het boek, waardoor de ervaring voorbij zijn voorganger wordt getransformeerd.

Dankzij Bandai Namco konden we in een preview duiken voor Little Nightmares II, waardoor we een idee kregen van welke vervormde verschrikkingen ons te wachten staan ​​in de laatste game volgend jaar. We begonnen met onze hoofdrolspelers, Mono en Six, die ontwaakten in een ogenschijnlijke instelling, vergezeld van een verstrooiing van mannequins in verschillende poses rond een tv. Deze situatie is natuurlijk onheilspellend; de aanwezigheid van mannequins in elke videogame is een hartverscheurend waarschuwingssignaal voor wat komen gaat.

Afgezien van sfeer, het enige dat Little Nightmares II schiet meteen op, is het gebruik van kinesthetisch leren. Er zijn geen expliciete instructies. Elke monteur wordt geleerd door te doen en biedt situationele aanwijzingen die je vooruit helpen terwijl de onaangename niveaus van onderdompeling behouden blijven. Het versterkt ook het belang van het oplossen van omgevingspuzzels, die zowel van vitaal belang zijn voor progressie als voor overleving.

Ondanks dat we werden vergezeld door Six, de regenjas van de eerste game die zwerver droeg, lieten we ons in de preview meestal als nieuwkomer Mono spelen. Zes is nog steeds handig, hij dient als ondersteuning wanneer we een boost nodig hebben op een richel of een extra paar handen, maar je bent vaak gescheiden. Zoals je zou verwachten, zijn het die momenten waarop je alleen in een andere kamer bent dat de game besluit dat het tijd is om toe te slaan, terwijl vijanden wachten op de mogelijkheid om toe te slaan. 

Achtervolgd worden in een videogame is een angstaanjagende ervaring en Little Nightmares II is geen uitzondering. Net als je ongevoelig begint te worden voor de verschillende plastic lichaamsdelen die de instelling bezaaid hebben, reanimeert een hand van een brancard, vindt zijn doelwit (jij) en snelt ernaartoe, en begint een gruwelijke achtervolging. Deze ontmoeting voelde niet alleen duidelijk anders aan dan de eerste game, maar het was ook een uiterst effectieve jumpscare.

Natuurlijk is je eerste instinct om zo snel mogelijk te rennen, een bijzonder uitdagende beproeving als het gaat om het haasten over onbekend terrein, maar de vijanden van Little Nightmares II zijn vastberadener dan voorheen. Net toen het leek alsof de achtervolging ten einde liep, onthulde het plastic Adams Family-monster zijn vermogen om zich een weg naar boven te banen via dezelfde structuren als wij. Gelukkig zorgde de preview voor licht aan het einde van de tunnel – in de vorm van een kogelpenhamer.

Hoewel het misschien lijkt alsof het toevoegen van gevechten aan het spel zou afleiden van het kernidee van hulpeloosheid, voelt het hanteren van wapens in Little Nightmares II allesbehalve krachtig. Vechten is een strijd, het gewicht van het wapen in vergelijking met Mono wordt perfect weergegeven bij elke wanhopige zwaai. Als er iets is, lijken gevechten meer op vermoeide confrontaties in een slasher-film waarin, tenzij je het laatste meisje bent, komt het zelden goed uit. 

Alle gevaarlijke situaties vereisen hun voorbehoud tussen risico en beloning, waarbij de beloning in dit geval een van de twee stroomcellen is die nodig zijn om toegang te krijgen tot de lift in de foyer van de instelling. Structureel doet het sterk denken aan Resident Evil of Silent Hill, vooral omdat we de krachtcel ook moeten gebruiken om toegang te krijgen tot het tweede deel van het gebouw om een ​​andere krachtcel te pakken.

Net zoals ik eerder had gevreesd, werd het tweede deel van deze preview bevolkt door een overweldigende horde moorddadige mannequins. Deze hadden een bekend voorbehoud:- ze kunnen alleen bewegen als ze in duisternis zijn gehuld, Lights Out-stijl. Gelukkig is Mono uitgerust met een zaklamp die kan worden gebruikt om hun nadering te stoppen, maar dat is niet eenvoudig als ze je vanuit verschillende hoeken beginnen vast te grijpen.

Naast het spelen van de rol van angstaanjagende antagonisten, hebben de mannequins in deze sectie het dubbele doel om deel uit te maken van het puzzeloplossende proces. In sommige gevallen zullen etalagepoppen deuren blokkeren of rolstoelen bezetten die moeten worden geduwd. Helaas is het uitschakelen van de lichten uw enige manier om hier vooruitgang te boeken. Gedwongen worden om contra-intuïtieve beslissingen te nemen om puzzels op te lossen, is een briljante manier om de adrenalinestoot van achtervolging in de hele game vast te houden, maar ik zal ze dit nooit vergeven.

Zoals eerder vermeld, legt Little Nightmares II meer nadruk op springangst dan zijn voorganger, waarbij de kans groter is dat elke ontmoeting je overrompelt. Een van de meest effectieve momenten van deze preview was een smalle gang van gevangeniscellen, elk met de uitgestrekte ledematen van een vraatzuchtige mannequin die naar je klauwde terwijl je passeerde. Deze langdurige paniekmomenten helpen een verhoogd gevoel van angst te behouden, wat een cruciaal onderdeel is van de horrorervaring.

Aanhangwagentijd:

Over het algemeen wordt Little Nightmares II een uitstekend horrorvervolg, dat zichzelf ver buiten de oorspronkelijke formule perfectioneert. Van het griezelige geluidsontwerp en de verlichting tot het creatieve gebruik van jump scares, vijanden en puzzels, Little Nightmares II is een echt angstaanjagende ervaring die de essentie van overdreven kinderverschrikkingen en een angst voor het onbekende vastlegt. Hoewel de plot van de game in dit stadium nog niet helemaal duidelijk is, laat de preview toch enkele bekende gezichten zien, waarvan de meest allesbehalve vriendelijke gezichten.