Doom Eternal review: hectisch, hels en verschrikkelijk plezierig

Onze Doom Eternal-recensie is geschreven nadat het spel volledig is voltooid op de moeilijkheidsgraad Ultra Violence van het spel. Onze Doom Eternal review is uitgevoerd op een Xbox One X.

Als je in 2013 zou vertellen dat deze generatie first-person shooters zou zien terugkeren naar hectische retro-ervaringen zoals ironisch dat ze kleurrijk waren, zou ik je zeggen te stoppen met het verzinnen van onzin. Doom 2016 was het begin van het realiseren van die droom: de terugkeer naar vorm voor de iconische "daddy-of-first-person-shooters" van id Software was ook de terugkeer van een vaak buitenspel staande methode om een ​​FPS te presenteren.

Als je dacht dat de terugkeer van 2016 naar de door demonen geteisterde UAC de echte terugkeer naar Doom was, heb je nog nooit zoiets gespeeld als Doom Eternal. Terwijl we vier jaar geleden werden getrakteerd op een voorproefje van wat de serie weer zou kunnen zijn — compleet met gruwelijke gevechten en pompende heavy metal — is Eternal's versterker niet alleen opgevoerd tot elf, maar er voorbij.

Terwijl het laatste uitje van de demon-slachtende Doom Slayer eindigde met het terugsturen van de woedende marinier naar de hel, begint Eternal in plaats daarvan met ieders favoriete boze man die de opkomst van de demonenhorde op aarde aanpakt. Het begint meteen: nadat je je gestaag een weg baant door een paar lineaire paden, beginnen de open gevechtsarena's hun antsy gezichten te laten zien.

Eternal's eerste gevechtsarena is zonder twijfel de kleinste, maar het maakt een hectische eerste indruk. In vergelijking met zijn oudere broer voelt dit begingedeelte aan als een mid-game gore-nest van Doom 2016. Er zijn imps, zombiesoldaten en zelfs een Anachnotron om mee om te gaan. Aan het begin van een spel houdt Eternal geen stoot vast en naarmate het spel vordert, worden de arena's alleen maar groter, meer bevolkt en moeilijker.

Dat wil niet zeggen dat Doom Eternal ooit te moeilijk wordt. We speelden de hele campagne op Ultra Violence, de versie van de harde modus van deze serie. Terwijl de horde demonenvijanden zich uitbreiden met Pinkies, Mancubi, Cacodemons, Tyrants, Archvilles en meer, zal je arsenaal aan wapens zich met hen uitbreiden.

Terwijl je snel uit het trainingsniveau skate, worden Dooms gevechten een welsprekende weergave van ultra gewelddadige vuurgevechten te midden van groteske gehomogeniseerde omgevingen die hun basisontwerp overspannen zien worden door de onstuitbare infectie van de hel. De sterke kern van 2016 is de onwrikbare gevechtsbasis waarop Eternal vrolijk voortbouwt om de beste shooter te maken die deze generatie heeft gezien.

Elke gevechtsarena voelt niet langer als een prachtig gechoreografeerde dans; elk gevecht lijkt meer op een glorieus vertoon van vrije gevechtsparkour terwijl je je haastig haast om van richting te veranderen en in een fractie van een seconde nadert. Je kernbewegingen van dubbele sprongen, mantling, boost-ontwijking, muurklimmen en monkey-bar-swing zijn constant in gebruik terwijl je door uitgestrekte demonische oorlogsgebieden schaatst en het steeds naderende gevaar wegschiet.

Elk geweer, van jachtgeweer tot plasmageweer tot raketwerper, versnippert het vlees van je vijanden. Elke kogel die tegen het geharde vlees van de demonen schiet, neemt een deel van zijn doelwit weg. Uiteindelijk, als grotere doelen met meer gezondheid centraal komen te staan, worden hun lichamen gruwelijke wandelende karkassen. Het is een gruwelijke, barbaarse toevoeging die nooit toegevoegd hoefde te worden, maar het maakt de strijd zoveel visceraler.

Je hebt een scala aan nieuwe tools bij de hand buiten je kernwapens om ervoor te zorgen dat het gevecht altijd iets teruggeeft. De stevige gloriemoorden zijn teruggekeerd om je halverwege de strijd te belonen met gezondheid, de kettingzaag is terug als een essentiële manier om een ​​schat aan munitie van je vijanden over te hevelen. De Doom Slayer is ook uitgerust met een op de schouder gemonteerd kanon dat zowel granaten, vuur als ijsbommen afvuurt; de laatste twee belonen je respectievelijk met pantser en gezondheid.

Er is altijd veel om aan je hoofd te houden en in het begin kan het een beetje aanmatigend aanvoelen, maar als je eenmaal gewend bent aan het gebruik van elk wapen tegen elk type vijand, voel je je echt een natuurkracht die het demonenleger zou moeten' niet alleen bang voor zijn, ze zouden doodsbang moeten zijn.

Alles mondt uit in een laatste level dat aanvoelt zoals een Doom-game zou moeten doen. Het is de hel ontketend: een kakofonie van geweervuur, metaal, vuur en geschreeuw voedt je onstuitbare spervuur ​​van woede. Je voelt je krachtig: na urenlang rippen en scheuren weet de game dat je op dit punt een meester in gevechten bent geworden.

Ondanks hoeveel van Doom Eternal draait om het opblazen van elke vijand in glorieuze ingewanden, het is geen titel die alleen maar over vechten gaat. Elk niveau heeft een kleine verzameling geheimen om te vinden, van extra levens tot speelgoed om te verzamelen en zelfs cheatcodes. Als vechten niet lonend genoeg voor je was - wat het ook is - zal je door te verkennen elke locatie zeker veel meer waarderen dan degenen die er gewoon doorheen schieten.

Door middel van verkenning kun je extra levens verdienen voor onmiddellijke respawns, Sentinel-batterijen vinden om kostuums te ontgrendelen, wapenmods om krachtige alt-fire-modi voor je wapens te ontgrendelen. Als je van je Doom Slayer een onstuitbare natuurkracht wilt maken, kun je runen, Preator Points en Sentinel Crystals vinden om je vechtmogelijkheden te vergroten. Als er één negatief punt was, heeft Doom Eternal te veel verzamelbare Preator Points. Er zijn er zoveel dat je vast nog wat overhoudt na het voltooien van de upgradeboom zonder ze allemaal op te pakken.

Voor degenen die een meer uitdagende ervaring willen, worden enthousiaste ontdekkingsreizigers beloond met optionele getimede vuurgevechten en extreme Slayer Gates die een bijna traumatiserend niveau van intensiteit bieden. Er zal altijd iets meer zijn voor spelers om uit te proberen. Temidden van alles is Doom Eternal gemaakt voor gamers die ervan houden om beloond te worden.

Doom Eternal is de ware terugkeer van de iconische first-person shooter-serie van id Software. Als je dacht dat Doom 2016 de ultieme terugkeer was van klassieke FPS-gameplay, kijk dan nog eens goed. Vergeleken met Eternal waren de hardcore-gevechten van 2016 slechts kleine stapjes. Dit is de terugkeer van Doom: Lang leve Doom Eternal!

Als je onze Doom Eternal-recensie leuk vond, laat dan hieronder een reactie achter. Als onze Doom Eternal-recensie ervoor heeft gezorgd dat je de game op Xbox One of via Amazon wilt spelen, overweeg dan om de aangesloten links hier en hier.