Review: Control is een van Remedy's meest inventieve en boeiende titels tot nu toe

De liefde van Remedy Entertainment voor de cinema is niet helemaal afwezig in hun nieuwste titel Control. Afstand genomen van de uitgeverstak van Microsoft die ertoe heeft bijgedragen dat de grotendeels niet-verwante, zij het onmiskenbaar analoge, episodisch ontworpen Alan Wake en Quantum Break, zou je je kunnen voorstellen dat de eerste AA-game van de ontwikkelaar in meer dan vijftien jaar aan de randen zou lijden.

Dat doet het, gewoon altijd zo mooi. In tegenstelling tot de vakkundig gepolijste prestaties van Quantum Break, Controle is niet zo vlekkeloos. Tijdens de standaardgameplay wordt de gebruikelijke limiet van 30 frames per seconde consequent bereikt, hoewel er zelden grote drops voorkomen. Helaas steken grote haperingen tot op het punt van onspeelbaarheid hun lelijke kop op wanneer je een in-game menu verlaat; het openen van de Xbox Guide om een ​​interessante screenshot of videoclip te maken, resulteert in prestatieverlagingen die veel verder gaan dan de afspeelbare niveaus.

Het is jammer: de technische bekwaamheid buiten deze verpletterende prestatieproblemen is bewonderenswaardig. Het is duidelijk dat Control veel kwaliteiten van Quantum Break erft, waarbij de laatste duidelijk wordt gebruikt als startpunt voor veel van de stilistische eigenschappen van de game, naast het algemene spelgevoel. De zachte filmische look keert terug, naast een hele reeks prachtige effecten en gedetailleerde personagemodellen. Hoewel het misschien niet zo goed werkt als zijn verre voorganger, valt het op door een veel sterker richtingsgevoel.

Het avontuur van hoofdrolspeler Jesse Faden speelt zich af binnen het Federal Bureau of Control – een bovennatuurlijk equivalent van de FBI – en begint niet bijzonder spannend. Bij het betreden van het hoofdkwartier van de FBC, The Oldest House, begint het spel met een ingetogen gevoel van mysterie. Een tijdje wordt je niets anders getoond dan de saaie regeringsemblemen die de saaie officiële muren verfraaien en een intrigerend griezelige conciërge die al snel onvergetelijk blijkt te zijn.

Het duurt niet lang voordat Control zich opent in een van de meest boeiende en unieke titels die Remedy ooit heeft gemaakt. Hoofdpersoon Jesse Faden is niet alleen meteen boeiender en sympathieker dan Jack Joyce van Shawn Ashmore, maar haar verhaal is relevant en boeiend. We spelen niet langer als een gewoon persoon die gemakshalve naar de krankzinnigen wordt geduwd; Het volledige achtergrondverhaal van Faden geeft voldoende reden waarom het onnatuurlijke haar zo normaal lijkt.

De verlaten gangen en kantoren van de FBC blijven niet lang leeg. Nadat Faden het kenmerkende wapen van de game heeft ontdekt, het altijd transformerende Service Weapon, komen de belangrijkste vijanden van de game, genaamd The Hiss, tevoorschijn uit de schaduwen. Geaccentueerd door een grimmig gebruik van diep karmozijn dat hele kamers met een gevoel van angst omhult, worden de vaak verschijningen van The Hiss nooit muf, ondanks de altijd eenvoudige "rood is slecht” esthetiek waarin de vijand is gewikkeld.

Desalniettemin is The Hiss een boeiende vijand die erin slaagt een boeiende bedreiging te blijven terwijl je je door de van vorm veranderende en dimensieveranderende puzzel van The Oldest House beweegt. Begonnen als bezeten soldaten die zich gedragen alsof een troep bezeten soldaten zou doen - griezelig vergelijkbaar in gedrag met de Monarch-wachten van Quantum Break - evolueert The Hiss snel naar meer Eldritch-bedreigingen. Vliegende telekinetische mannen met gebroken ledematen, zelfvernietigende vloedachtige tentakelmonsters en meer komen allemaal samen om een ​​boeiende schurkengalerij te vormen van gedenkwaardige, zij het op het oog afgeleide, vijanden.

Als je meer medewerkers van het Bureau ontmoet, de diepste niveaus van het huis verkent en de vele verzameldocumenten doorleest, zul je begrijpen waarom deze ene locatie zo'n bovennatuurlijk epicentrum is. Je leert over Altered World Events, Places of Power en Objects of Power, waarvan de laatste Jesse geweldige krachten geeft om tegen The Hiss te vechten. Van telekinese tot volledige vlucht, gevechten evolueert drastisch vanaf het bescheiden verkennende begin van de game. Het knapperige vuurgevecht dat alleen Remedy kon bieden, gecombineerd met ontzagwekkende krachten die elke gevechtsarena waarin je terechtkomt grondig vernietigen — tot glorieuze Bay-achtige graden — is een consistente evolutie van het eerdere werk van de ontwikkelaar. Onnodig te zeggen dat het verdomd fantastisch aanvoelt.

Gelukkig biedt Control, in tegenstelling tot de overwegend lineaire gameplay van Alan Wake en Quantum Break, een meer gratis ervaring dan eerdere Remedy-titels. In plaats van van niveau naar niveau te gaan, is er deze keer een meer metroidvania-ontwerp voor alles. Het oudste huis is een verkenningscentrum: als je nieuwe krachten leert en nieuwe geheimen ontdekt, krijg je toegang tot nieuwe gebieden, de ene nog interessanter dan de andere. Hoewel het misschien de episodische aard van zijn voorgangers heeft gedumpt, blijft een deel van dat DNA over met snelle sissen die de hoofdhoofdstukken van het verhaal van de game doorkruisen.

Er is zelfs een gezonde dosis neveninhoud gedurende het grootste deel van Jesse's reis: terwijl het hoofdverhaal een zeer boeiend verhaal is dat een van Remedy's absoluut beste is — een echte masterclass in verhalen vertellen en stijl — de neveninhoud later in het spel duwt de titel hierboven en voorbij. Met ontgrendelbare kostuums zonder dat er extra microtransacties nodig zijn, heeft Remedy een volledige game gemaakt die zo compleet mogelijk aanvoelt.

Control is een van de meest inventieve en boeiende titels van Remedy's Entertainment tot nu toe. Voor degenen die nog steeds teleurgesteld zijn over de teleurstellende Quantum Break, heeft Remedy er goed aan gedaan om alles te verbeteren dat spelers eerder van streek maakte. Er is meer van alles: gevechten, inhoud, stijl en verhaal. Dit is de trotse terugkeer van Remedy: ver weg van de koude greep van televisie, dit is een volledige, lange titel die altijd entertaint. Dit is een van Remedy's beste.