Er zijn een paar verschillende categorieën indiegames. Mijn persoonlijke favoriete soort die er is, is "eigenzinnige kleine titel die erg leuk is", en The Bug Butcher zou als dat kunnen worden geclassificeerd. Het heeft een leuke kunststijl, een gevoel voor humor en er zijn genoeg leuke momenten mee te beleven.

Als je denkt dat je deze game eerder hebt gezien, is dat waarschijnlijk zo. Het werd oorspronkelijk gelanceerd op Steam in januari van dit jaar, en het krijgt nu net consolepoorten. Als je het gevoel hebt dat een deel van de gameplay misschien een beetje bekend voorkomt, is dat opzettelijk. De ontwikkelaars van Awfully Nice Studios vergelijken het met Super Pang, een arcade-shooter uit de vroege jaren 90. De beide games lijken in de kern op elkaar: je loopt door het level en schiet op vijanden die zich direct boven je bevinden. Dat is echter slechts het hart van het spel, en The Bug Butcher heeft er een veel modernere kijk op.

In The Bug Butcher speel je als Harry. Harry is een verdelger met een grotere taak dan de meesten: alle buitenaardse wezens opruimen uit een onderzoeksfaciliteit op een andere planeet. Het is een behoorlijk grote taak, maar Harry is er meer dan goed in om ermee om te gaan, zelfs als hij alleen naar boven kan schieten. Naast regelmatig schieten heeft Harry echter ook een snelle beweging om aanvallen te vermijden, speciale bewegingen die de kamer meestal leegmaken, en de wetenschappers van de faciliteit voorzien hem regelmatig van speciale wapens.

De besturing van de game reageert behoorlijk en er is niet echt iets om over te klagen. Het is mogelijk om de twee belangrijkste bewegingen van het spel (stormen en schieten) op een paar verschillende manieren te besturen. Het is mogelijk om te schieten met de A-knop, de rechter trigger of zelfs de rechter bumper. Dashing is hetzelfde als dat, alleen met de linker trigger / bumper en de B-knop. De besturing is allemaal erg responsief, wat nodig is voor deze game.

Het belangrijkste doel van de Bug Butcher voor elke missie is vrij eenvoudig: dood elke alien in de kamer voordat de tijd om is. Er zijn in totaal dertig missies, en deze lopen vrij snel op in moeilijkheidsgraad zodra de game klaar is met het leren van de mechanica. Het is echter een eerlijk spel, en geen enkele van mijn (vele) sterfgevallen voelde alsof het de schuld van het spel was. Er is ook een gemakkelijke modus als je het rustig aan wilt doen, maar je zult echt de beste ervaring hebben als je het op normaal speelt. De beste momenten van de game zijn die waar je vastzit tussen een rots en een harde plek, en de soundtrack helpt daar zeker bij. Je zult merken dat het scherm soms snel volloopt met vijanden, elk volgens een vast patroon dat zal passen vaak goed bij de pulserende soundtrack van de game. De beat is snel en je moet scherp blijven als je wilt leven. Het leren van de patronen voor zowel de vijanden als de niveaus is ook de sleutel tot overleven, en er is een beetje vallen en opstaan. terwijl je dat niet doet genoodzaakt bent naar systematisch buitenaardse genocide plegen, is het uitproberen van verschillende strategieën veel efficiënter dan alleen maar rennen en schieten.

Efficiëntie is ook belangrijk, aangezien u op elk niveau wordt beoordeeld op uw prestaties. Hoewel dit lijkt alsof het vooral voor hoge scores is, krijg je meer geld als je een hogere score hebt. Sterren krijgen door in elk level hoog genoeg te scoren, beloont je met nog meer geld, en je krijgt ook nog een bonus als je een combo had die hoog genoeg was.

Het geld dat je krijgt, wordt besteed aan upgrades en je zult er een paar willen kopen voor het einde van het spel. Het is mogelijk om elk wapen of elke speciale vaardigheid in Harry's arsenaal te upgraden, en je kunt zelfs enkele bonusvoordelen krijgen, zoals een hogere loopsnelheid. Voordelen zijn de grootste veranderingen die je kunt maken, en als er een probleem is met dit systeem, dan is het dat het te klein is. Je kunt drie voordelen ontgrendelen, drie upgrades voor elk wapen (die soms niet erg substantieel aanvoelen) en drie upgrades voor je drie speciale vaardigheden. Er is veel ruimte voor meer upgrades, en het is jammer dat die er niet zijn.

Over dingen gesproken die een beetje te klein zijn, de game is over het algemeen vrij kort. Het kost je waarschijnlijk maar een paar uur (misschien zelfs maar drie) om door het verhaal te komen, en er zijn niet veel redenen om erop terug te komen, afgezien van het uitproberen op een hogere moeilijkheidsgraad.

Dat gezegd hebbende, de verhaalmodus is zeker niet de enige reden om deze game te spelen. Er is ook Panic Mode, die zijn naam deelt met het equivalent van Super Pang. Panic Mode is een eindeloze zwerm vijanden, en het draait allemaal om het behalen van de hoogste score. Het is erg leuk en er is ook een modus voor twee spelers. Dit is alleen lokaal, maar het is geweldig als je iemand anders hebt om mee te spelen. Het waanzinnige tempo van de game is op zijn best als je je zorgen maakt over het nieuw leven inblazen van de andere speler voordat jullie allebei doodgaan, en je kunt het nog gekker maken door in een van de latere arena's te spelen.

Al met al is The Bug Butcher meer dan alleen een terugkeer naar een arcadespel. Het is een geweldige game op zich, en het is een van de leukste die ik de afgelopen maanden heb gehad met een indietitel. De gameplay is snel, de besturing is strak, de muziek is leuk en dat is alles leuke. Het pure "Ik heb zin om vandaag nog wat buitenaardse wezens te fotograferen" is ook leuk. Zelfs als het hoofdverhaal niet al te lang is, is dit een game waar ik mezelf nog wel een tijdje naar terug kan zien gaan. Het heeft een blijvende aantrekkingskracht, en dat maakt het prijskaartje van $ 10 de moeite waard.

8/10

Xbox One en Steam