Battletoads Review: Frenetic Froggy Fun te midden van onhandige bediening

Toen Rare in 2002 werd opgenomen in het Xbox-ecosysteem, werd het lot van veel geliefde franchises onzeker. Van de harde censuur van Conker's potty mouth to the bastardisation of everyone’s favourite bear and bird duo, it seemed like it was game over for the Leicestershire based studio. Fast forward 17 years and Rare have managed to transition from an old school developer known for their classics to pioneers of modern gaming, with projects like Sea of Thieves and the upcoming Everwild. So, what about Battletoads?

Nou, na aanvankelijk terug te zijn in 2018, is Rare's retro-serie eindelijk uit de schaduw gesprongen in de moderne wereld en in handen gevallen van de nieuwe ontwikkelaar Dlala Studios. De vraag is, kunnen deze gewelddadige oude amfibieën hun waarde bewijzen in een vijver die sinds hun ontstaan ​​drastisch is veranderd? 

Voor degenen die het zich herinneren, Battletoads debuteerde oorspronkelijk op het Nintendo Entertainment System in 1991, hetzelfde jaar waarin de NES zou worden opgevolgd door zijn superopvolger. Desondanks slaagden deze pittige padden erin om vier jaar door te brengen in sequels en ports die hun populariteit hielpen groeien, waardoor ze hun plaats binnen Rare's catalogus van cultklassiekers verstevigden. Het is onnodig om te zeggen dat Rare's nieuwe versie van Battletoads een groot lilypad heeft om te vullen, wat de kritische dissectie des te interessanter maakt.

Het is meteen duidelijk dat nieuwkomers Dlala veel liefde in hun Battletoads-revitalisatie hebben gestoken, wat meteen duidelijk wordt door de Zaterdag ochtend richting die het spel is ingeslagen. Het zou gemakkelijk zijn om te zeggen dat Battletoads gewoon het pad heeft gevolgd van andere klassieke comebacks zoals Streets of Rage 4 met een gelikte, met de hand getekende esthetiek. Toch slaagt Battletoads er op de een of andere manier in om op te vallen binnen het steeds groter wordende 'tot leven gebrachte' ontwerpgenre, met gedetailleerde beelden die aan een Cartoon Network-caper hadden kunnen ontsnappen.

Hoewel het kiezen voor een handgetekende stijl je qua ontwerp geen uit de gevangenis geeft, wat duidelijk is op basis van reacties op de recente Earthworm Jim-teaser, slaagt Battletoads erin om het met een onberispelijke gratie voor elkaar te krijgen. Uiteindelijk slaagt Battletoads met de gekozen kunststijl door een duidelijk identiteitsgevoel. De levendige kleurenpaletten en absurde karakterontwerpen worden gecombineerd met gekke animaties die duidelijk opvallen in dicht gedetailleerde 2D-podia bevolkt met unieke en belachelijke inwoners. Wje hebt het hier over geëlektrificeerde popcornmakers en punkrock-varkensmannen!

Battletoads is door en door een product van de jaren '90, wat duidelijk te zien is aan het gevoel voor humor en de plot van de game. Het blijkt dat de eens zo beroemde Battletoads niet veel hebben gevochten sinds hun laatste uitje. In feite hebben ze de afgelopen 26 jaar vastgezeten in een bunker, wat bewijst dat deze helden de grootste vijand van allemaal kunnen bevechten: het verstrijken van de tijd.

Onze padden trotseren de eentonigheid van het gewone leven en besluiten dat ze geen buitenbeentjes willen zijn, in plaats daarvan kiezen ze ervoor om te doen waar ze goed in zijn: de slechterik vinden en ze met hun te grote vuisten kapotslaan. 

Een belachelijke hoeveelheid zelfbewustzijn is wat Battletoads drijft, waarbij de hele affaire fungeert als een commentaar op de franchise en zijn onwil om in de vergetelheid te raken. Niet alleen zijn de grappen en sequenties uitzonderlijk goed geschreven, maar ze zijn ook verbeterd met enkele hilarische voorbeelden van tussenkomst van spelers, zoals het indrukken van controllerknoppen om de padden hun tijdelijke dagelijkse taken te laten uitvoeren tijdens een filmpje. Je kunt laten lachen is wat Battletoads een voorsprong geeft, zelfs voordat je de kerngameplay kunt ervaren, wat natuurlijk de echte reden is dat je speelt.

Als een 2D beat-em-up is Battletoads een vrij standaard aangelegenheid, prachtig overdreven door zijn theatrale animatie. Spelers kunnen de zwemvliezen van Rash, Zitz en Pimple aannemen, met de mogelijkheid om op elk moment tussen elke pad te wisselen met behulp van de d-pad. Het trio koppelt hun fysieke bekwaamheid aan hun clichématige persoonlijkheden, waarbij Pimple snel en nerdy is, Zitz brute kracht en Rash ergens tussenin. Ondanks het gebruik van dezelfde kerngevechtsmechanica, voelt elke vechtende pad uniek genoeg aan.

Gezien de eenvoud van het genre, slaagt Battletoads erin je scherp te houden door de gevechtsmechanica te voorzien van een regelset die het stampen van knoppen afschrikt om te slagen. Ten eerste moet je je concentreren op het maken van combo's om het hoofd te bieden aan de belachelijke hoeveelheid vijanden op het scherm, omdat het niet snel afhandelen van elke dreiging op het scherm kan leiden tot een overweldigend bloedbad. Vijanden hebben ook specifieke aanvalspatronen, variërend van aanvalsaanvallen tot schokgolven, wat enige voorzichtigheid vereist. Button-bashers voelen zich misschien een beetje ongemakkelijk bij het spelen van Battletoads, maar het implementeren van specifieke gevechtsregels helpt de verveling van het uitdelen van stoten op afstand te houden, iets dat gebruikelijk is binnen het genre.

Sommige rare aanvallers houden er ook van om op hun hoede te zijn, wat betekent dat ze niet kunnen worden beschadigd totdat je de blokbrekende beweging van je pad gebruikt, die een beetje lijkt op een door Looney Tunes geïnspireerde Mortal Kombat-afmaker. Hoewel dit misschien lachwekkend klinkt, is het gemakkelijk een van de meest frustrerende aspecten van gevechten, vooral omdat het je enige optie is om van deze idioten af ​​te komen. Als je er niet in slaagt om snel door een blok van een vijand te breken, kun je ook openstaan ​​voor een potshot, wat zeker zal leiden tot nogal explosieve woede-uitbarstingen. 

Onze kikkerachtige vrienden kunnen niet alleen vijanden tot onderwerping verpletteren, maar ook hun uitgestrekte tong gebruiken om voorwerpen en vijanden te grijpen en naar verschillende platforms te gaan met de linkertrigger gevolgd door een specifieke gezichtsknop. Wat leuk zou moeten zijn, wordt frustrerend: om een ​​vijand naar je toe te trekken, moet je op verschillende knoppen drukken om een ​​item te pakken, wat vaak voor verwarring zorgt tijdens een gevecht. Het helpt niet dat dezelfde trigger ook de mogelijkheid activeert om naar vijanden te spugen. Er is niets erger dan naar iemand te spugen terwijl je hem met je tong van 5/10 wilde omhullen.

Wat betreft de algemene moeilijkheidsgraad, Battletoads is niet zo brutaal als zijn voorgangers, die berucht zijn omdat ze 'NES hard' zijn. In eenfase worden de trio-protagonisten gebruikt als een levensondersteunend systeem, waarbij elke pad geleidelijk een halve balk gezondheid terugkrijgt als ze in de strijd vallen. Ondanks dat je wordt gevraagd om je favoriete pad te kiezen voordat je gaat spelen, zul je merken dat je ze alle drie moet gebruiken, tenzij je erin slaagt minimale schade op te lopen. Het belangrijkste om te onthouden is dat het drie padden zijn en je bent weg, dus pas op voor je boze groene vrienden.

Tussen de gevechtsintervallen zijn voorbeelden van puzzels en minigames, die eerlijk gezegd meer als een karwei voelen dan als een leuke onderbreking van het breken van gezichten. Gelukkig, als je het soort puzzels van Bioshock niet leuk vond, kan er een fail-safe worden geactiveerd waarmee je ze kunt omzeilen, waardoor ze een beetje zinloos lijken. Sommige levels hebben ook een geheel andere stijl van spelen, iets dat aansluit bij de originele NES-release. Er is een 'Turbo-Tunnel'-geïnspireerd niveau dat zeker nostalgische geluiden zal opwekken en een niveau dat in het shoot-em-up-genre duikt. Afhankelijk van je eigen persoonlijke smaak, zullen deze levels ofwel als een sleur of als een leuke uitdaging aanvoelen tussen de waanzin van gevechten door.

Battletoads hadden het kunnen overleven door veel minder te doen, maar Dlala is verder gegaan dan wat nodig zou zijn geweest om de aandacht van hardcore fans te trekken. Het resultaat is een uitdagende, maar toegankelijke, op de jaren 90 geïnspireerde beat-em-up die niet afhankelijk is van nostalgie om charmant, leuk en boeiend te zijn. Natuurlijk zijn er enkele aspecten van het spel die een beetje flauw of frustrerend aanvoelen, maar in de kern is Battletoads vol van hart. Deze opleving heeft de padden weer in de schijnwerpers gezet, waardoor ze meer kans hebben om te schitteren dan ooit tevoren. Verdorie, het zou me niet verbazen als Rash, Zitz en Pimple eindigen met hun eigen tv-show.