İnceleme: Red Dead Redemption 2, prequel'in eksikliklerini miras alan güzel bir oyundur.

Xbox One X'te incelendi

Red Dead Redemption 2'nin ana hikayesine yaklaşık altı saat kaldı. Grubum ve ben sert bir Mayıs kar fırtınasından sağ çıktık, rakip bir çeteyle (O'Driscolls) silahlı çatışmaya girdik ve bir tren soygunu gerçekleştirdik. Şu anda kanundan kaçıyorum. Daha önce bahsettiğim suçlar yüzünden değil, altı kişiyi boğazladığım ve onları bir köprünün altına attığım için.  

Yeterince masum bir şekilde başladı. Fazla samimi olmaya başladığımda bana silahını çeken yalnız bir biniciyle konuşuyordum. Cevap olarak hızla silah tekerleğimi açtım, kementimi çıkardım ve işe koyuldum. Güzel bir şapkası da vardı. Anahtar kelime olmak vardı. Artık benim. Güneyde başka bir kovboy tarafından biniciye saldırırken görüldü, ben de onu aynı şekilde dışarı çıkardım. Bir arkadaşı vardı. Onunla da yat. Bu on beş dakika boyunca devam eder ve bende ölü yatarak biter: bir köprünün altında altı domuzcuklu adam ve arkamda bir sürü ölü kanun adamı. Bu Red Dead Redemption 2.  

[shunno-quote]Aslında bu, Rockstar'ın GTA V ile getirdiği parlaklığın bir uzantısıdır[/shunno-quote]

Sanırım Rockstar'ın en yeni başyapıtında iyi bir adamı oynamadığım hemen belli oluyor; oyun içi ahlak sistemi bana her dakika daha kötü olduğumu söylüyor. Ben kötüyüm, çürümüşüm: Otobanda rastgele insanları soyuyorum, şapkaları için yayaları öldürüyorum ve vagonların önüne rastgele dinamit atıyorum.  

PlayStation 2'nin başlangıcından bu yana piyasaya sürülen Rockstar oyunlarının çoğu gibi, Red Dead Redemption 2 de utanmadan Grand Theft Auto formülünün bir uzantısıdır. Hemen fark edilir. Devasa, muhteşem bir dünyayı keşfediyorsunuz, kendinizi bir görevden diğerine götürüyorsunuz ve bunların çoğu yüzlerce cesetle sonuçlanıyor. Red Dead Redemption 2 hiçbir şekilde bu formülden çekinmiyor, onu bir T'ye kadar takip ediyor. Özünde bu, Rockstar'ın GTA V ile getirdiği parlaklığın bir uzantısı. 

Bu, Redemption 2'nin sistemlerinin çoğunda, özellikle de savaş ve hareketinde belirgindir. 1800'lerin sonlarına göre daha yavaş, ama yine de 2013'te gördüğümüz çekirdeğe sahip. Kesinlikle daha parlak ve Rockstar'ın motorundaki iyileştirmeler, dünyasını en güzel oyun içi genişlemelerden biri haline getirdi. Gözlerimi hep üzerine diktim, ancak GTA V'in temel kusurları üzerinde o kadar gelişmedi. 

[shunno-quote align = "left"]Her şey bir araya geldiğinde, inanabileceğiniz bir dünya gibi geliyor[/shunno-quote]

Dar alanlarda dolaşmak bazen talihsiz durumlara yani ölüme neden olabilir. Ağırdır – Arthur Morgan'ın geniş dönüş çemberi, merdivenlerin etrafından dolanmayı veya bir fabrikada kaçırılan bir dönüşü çabucak düzeltmeyi zorlaştırır. Bununla birlikte, Red Dead Redemption 2'nin silahlı çatışmalarının çoğu geniş açık alanlara bağlı ve bunların büyük bir kısmı da at sırtında gerçekleşiyor. Bu, soruna basit bir çözüm, ancak Rockstar'ın bir sonraki oyunu çıktığında umarız çözülecek bir çözüm. 

Buna karşılık, silah sesi daha özneldir. Tıknaz, ancak bu, oyunun gerçek atış mekaniğinden daha çok dönem doğruluğu yolunda. 2011'in orijinal Red Dead Redemption'ından bazı temelleri, yani ağır çekim Dead Eye sistemini koruyor, ancak savaş, özellikle oyunun ağır otomatik nişan almaya aşırı bağımlı olması nedeniyle, GTA V'in daha yavaş, daha odaklı bir versiyonu gibi hissettiriyor. Hedefler arasında geçiş yapmak, gerçek bir kök salmış ateş eden kovboy gibi hissetmenizi sağlar, ancak aynı zamanda daha uzun dalga tabanlı görevlerin bazılarını son derece sıradan hissettirir. El ele dövüş, içgüdüsel gelebilir, ancak aynı zamanda oldukça beceriksiz ve yalnızca bu son KO vuruşu sırasında tatmin edici olabilir, ancak bir düşmana koşarsanız ve yakın dövüş düğmesine basarsanız, onları bulunan yere kadar ele alabilir ve onları kuşanmış silahınızla infaz edebilirsiniz. . İpucu: av tüfeği çok dağınık olur. 

Bu yönlerin her ikisiyle de ilgili sorunlar, düşündüğünüz kadar çirkin kafalarını büyütmez. Gerçekte, mavi ayda sadece bir kez gerçekten çileden çıkaran daha çok rahatsız edici bir baş belası olurlar.

Redemption 2, dünyasının gerçekleşmesinde en çok parladığı yerde, kalabalık yoğunluğundaki büyük düşüşe rağmen, Rockstar'ın sonuncusundan çok daha iyi hissedilen güzel bir ortam. Başarısı, oyunun son derece gerçekçi ama yine de stilize edilmiş görsellerine atfedilebilir - bu, oyunun altını çizebilir. Gerçekçi hareket eden atlardaki kaslar, önünüzde tokat gibi görünen inişli çıkışlı tepeler ve inanılmaz aydınlatma, hacimsel sis ve hava efektleri do büyük açık dünyayı gerçekçi görünen bir ortamdan canlı nefes alan bir ortama getirin, ancak onu bu kadar gerçek hissettiren Redemption 2 dünyasının ortaya çıkışında. 

Sol tetiğe basarak karakteriniz bir tüfek veya tabanca hedeflemekten çok daha fazlasını yapabilir. İnsanlarla etkileşime geçebilirsiniz: onları selamlayın, aşağılayın, tehdit edin veya sakinleştirin. Bir kasabadaki namusunuza veya akrabanıza göre tepkileri değişecektir. Sık sık çatlaklar gösterir, bazen kendinizi oyuna kaptırır, ancak oyunun çok çeşitli hataları kesinlikle bunu da yapacaktır. Her şey bir araya geldiğinde, inanabileceğiniz bir dünya gibi geliyor. 

Kahramanı Arthur Morgan'ın hikayesi de inandırıcı. Orijinal Kefaret'in bu duygusal önsözü, uygun bir şekilde hâlâ bu temayla ilgili. Aynı zamanda intikam çılgınlıkları, bir liderin idealleştirilmesi, insanların nasıl değişebileceği ile ilgili. Orijinal oyunun karakterlerini ve hikayelerini bilmek, oyunun altmış küsür saatlik hikayesi boyunca birkaç "şok edici" anı kaçırabilir, ancak bu, Redemption 2'nin fantastik bir karakter parçası olmasını engellemez.  

Uygun bir prequel ve orijinal oyunun hiçbir olayını karıştırmayan bir prequel. ABD hükümetinin suça yeni yeni yeni önlem almaya başladığı bir dönemde geçen, karakterlerin yaptıklarının doğru olup olmadığını düşünmeleri gereken son derece kişisel bir hikayeye yol açar. Her performans da mükemmel, özellikle Arthur Morgan rolü. Bir karakter olarak Arthur, Redemption'ın buradaki görünüşü beni asla gülümsetmeyen John Marston'dan daha iyi olmasa da kesinlikle eşittir.  

Oyunun şaşırtıcı derecede uzun kampanyası boyunca noktalı büyük anlar var. GTA V'e çok benzeyen oyun, kendilerini tekrar eden çok sayıda yüksek bütçeli “soygun” görevi içeriyor. Bir treni veya bankayı kaç kez soyabilirsin? Görünüşe göre birçok kez. Kefaret 2'nin daha güzel, daha unutulmaz anlarının çoğu, yüksek tempolu soygunlar sırasında meydana gelmez, daha küçük, sıradan anlar kalır. Birinin geçmişi hakkında basit bir konuşma, olumsuz bir olayı tartışan karakterler ve bu olaya yaklaşımları; Oyunun haritadaki uzun yolculuklarının çoğu, karakterleri GTA'da görülen şakacı, parodik alternatiflerden daha fazla ortaya çıkaran ilginç tartışmaları içeriyor. Bunlar hikayeyi yükselten anlardır - Redemption 2'nin anlatısını Rockstar'ın daha önce yaptığı her şeyden daha sıkı ve daha samimi hissettiriyorlar. 

Oyunun sonsöz bölümleri için etrafta kalanlar biraz hayal kırıklığına uğrayabilir. Orijinalin hayranları için, bu çok şeffaf bir hareket ve biraz uzun sürüyor. Daha yavaş ve samimi - anlatılması gereken bir hikayeden çok hayranlara hizmet gibi geliyor. Bir kitap ayracı olarak, takdir edilmektedir. Yine de bu, aşırı gergin hissetmesini engellemez. 

Red Dead Redemption 2, taçlandıran bir başarıdır. Rockstar'ın bu nesil için sıfırdan tasarlanan ilk oyunu olarak, bu nesil konsolların sunmasını beklediğimiz “yeni nesil” oyunu gibi geliyor. Çok büyük (bu incelemeyi yazmak için sadece ana hikayeyi oynamam beş günümü aldı) ve bu, yaklaşan çevrimiçi bileşen olmadan oyunlar ve GTA V'i harika bir deneyim yapan şeyin gerçek bir uzantısı gibi geliyor. 

Red Dead Redemption 2 bir başyapıt. Size kısa sürede unutamayacağınız karakterler ve anlarla dolu, derinden kapsayıcı bir anlatı sunuyor. Düştüğü yerde çok sert düşmez ve niggling sorunları gözden kaçabilir. GTA V oynadıysanız, ne bekleyeceğinizi bilirsiniz, ancak Rockstar'ın daha önce yaptığı her şeyden kesinlikle daha yavaş ve daha samimi bir deneyimdir.