Review: The Sinking City is de beste Lovecraft-game die we hebben gespeeld, maar de strijd houdt het nog steeds tegen

The Sinking City is zeker geen metafoor in Frogware's Lovecraftian detective-titel. Ondanks dat de game de sfeer heeft geërfd van de klassieke film noir-titels die streefden naar vuile metaforische titels die de louche onderbuik van hun door misdaad geteisterde locaties beschreven, speelt de game zich inderdaad af op een locatie in het borstbeen diep in troebel groen water. Het is niet echt Tenerife, het is amper een Baai van Bristol, maar ondanks zijn tekortkomingen, kan ik me voorstellen dat een rijke idioot op vakantie gaat naar de vervallen stad.

Deze stad heet Oakmont: het is verre van een mooie plek, maar dat merk je bij aankomst. Wanneer u in Morrowind de boot verlaat, wachten een bruisende stad en een prachtig meer op u. In The Sinking City is er een rottend dok en een dode octopus aan de rechterkant. Het weet zeker indruk te maken.

De meeste delen van dit waterpark-vergaan-bad erven hetzelfde stinkende gevoel: als je door zelfs de meest bevolkte straten loopt, zul je nog steeds kennismaken met gevlekte verschijningen van stervende structuren en gemuteerde wezens. De vele "aangetaste zones" zijn nog erger omdat daar alleen de gevaarlijkste eldritch-vijanden verblijven. Ja, ze zijn eng. Ja, het deed me gillen. Nee, ik ben niet in orde.

Helaas kan Oakmont de remedie zijn voor al uw problemen. Nou, niet jouw problemen, maar de problemen van het personage van de speler, Charles Reed. Als veteraan van de Grote Oorlog wordt Reed geplaagd door verschrikkelijke nachtmerries. Hoewel ik zeker weet dat hij ervan heeft gedroomd om te laat naar school te komen of zijn broek te vergeten, zijn deze dromen objectief erger. Zijn dagelijkse aanval van nare nachtmerries en viscerale visioenen is niet alleen uniek voor hem, ook andere stadsbewoners delen dezelfde dromen.

Terwijl je Oakmont verkent, komt Reeds nieuwe beroep goed van pas. Hoewel je misschien een oorlogsveteraan bent, heb je de afgelopen acht jaar of zo getraind in de kunst van privé-onderzoek. Het is een excuus voor ontwikkelaar Frogwares om te doen waar ze goed in zijn: jaren van het maken van de altijd verbeterende Sherlock Holmes-games hebben ertoe geleid dat het team weet hoe ze een geweldige detectivetitel moeten creëren. De Sinking City is niet anders.

Hoewel je doel altijd verband houdt met het ontdekken van de bron van je nachtmerries, wordt de link tot een aantal ijle niveaus belast. Elke case waaraan je werkt, laat je kennismaken met meer van de stad: de eerste zaak waar we doorheen speelden in onze preview-maanden geleden ziet u een moord onderzoeken. Je leert over de twee rivaliserende rassen: je traditionele basismensen en de half-vis Innsmouthers. Elke zaak gaat dieper; je leert over loyaliteiten, sekten, goden en meer. Hoe bizar Oakmont wordt, hoe meer je er om gaat geven. Je zult er nooit willen wonen, maar er is altijd een jeuk om meer te leren.

Je betrokkenheid bij zaken in Sinking City hangt af van hoeveel je van herhaling houdt. Persoonlijk vond ik de titel aan de makkelijkere kant in vergelijking met eerdere werken van Frogwares, namelijk Crime and Punishment en The Devil's Daughter. Er zijn een paar gevallen, vooral in het laatste derde deel, die de geest zo ver uitstrekken dat je een Charlie Day-muurkaart maakt, maar die zijn er maar heel weinig.

De meeste gevallen volgen helaas een vrij basale structuur. Je begint met een hint die je zult onderzoeken door naar records te kijken, hetzij in de bibliotheek, het politiebureau, het ziekenhuis of de krant, en je zult een locatie ontdekken. Van daaruit neem je deel aan veel gesprekken - iets wat ongetwijfeld een meer mainstream gamer-publiek zal vervelen - en je zult veel tijd besteden aan het controleren van je kaart - verfrissend, er zijn hier geen questmarkers, je zult locaties moeten vinden met behulp van echte routebeschrijvingen.

Degenen die de vorige Sherlock Holmes-titels hebben gespeeld - die hun deel hebben gehad van Spellen met goud en PS+ gratis periodes - zullen precies weten waar ze voor staan. Op misdaadscènes wordt op het meest basale niveau gecommuniceerd. Belangrijke punten worden genoteerd met een druk op de "A"-knop, sommige objecten kunnen worden gebruikt voor een nadere inspectie. Bij het verzamelen van elk bewijsstuk in een gebied, zullen geesten van gebeurtenissen uit het verleden verschijnen - je krijgt de taak om ze in de juiste volgorde bij elkaar te brengen. Het is een eenvoudige maar effectieve manier om je het gevoel te geven dat je een privé-detective bent, het besprenkelen van inbreken en binnenkomen maakt het zeker geloofwaardiger.

Behalve praten met de janky geanimeerde Oakmont die dichtbevolkt is en rondsnuffelen in privé-eigendom, zul je onvermijdelijk het helaas zwakke vechtsysteem ervaren dat The Sinking City te bieden heeft. Met veel missies waarin secties voor strijdkrachten worden geïntroduceerd, kun je in bijna geen geval rondkomen zonder dat er een kogel wordt afgevuurd.

Menselijke vijanden zijn verreweg de zwakke schakel: met een verpletterend eenvoudige AI kun je ze uitschakelen met eenvoudige potshots terwijl ze oersterk staan. Het uiterlijk van de eldritch-vijandtypes is niet veel beter, hoewel ze veel interessanter zijn om naar te kijken. Alles, van een knock-off facehugger tot een 9-voet uitpuilend buikkotsmonster steekt hun lelijke kop op. Hoewel ze veel meer kogels nodig hebben om neer te gaan dan je gemiddelde Joe - ik weet zeker dat minstens één van deze jongens Joe heet - kun je het spel gemakkelijk pauzeren en meer kogels maken als dat nodig is.

Helaas zijn de gevechten aan de zwakke kant met wapens die meer op erwtenschieters lijken dan op echte vuurwapens. Granaten zijn ook lachwekkend zwak: je zweert dat je een stinkbom hebt gegooid in plaats van een hoogwaardig explosief. Gevechten zijn verre van het sterkste punt van het spel, maar het wordt gebruikt in kleine bursts. Frogwares weet waar hun sterke punten liggen.

Als The Sinking City klinkt als jouw kopje thee, zul je blij zijn te horen dat het niet je gemiddelde kopje thee is, maar een volle thermoskan met lekker brouwsel. (God, ik heb dorst!) Buiten de hoofdmissie is er een groot aantal optionele nevenmissies die je zullen belonen met de broodnodige ervaringspunten, hulpmiddelen en stijlvolle outfits. (Er is zelfs een gangster-outfit waarmee we onze Lovecraftiaanse film noir-fantasieën volledig konden waarmaken.) Het kan zijn problemen hebben, maar er is hier veel om van te houden als je er voorbij kunt kijken.

The Sinking City is zonder twijfel de beste Lovecraft-game die we ooit hebben gezien. Het is nog steeds geen perfecte titel - om de een of andere reden is dat niet het geval - maar het is een verdomd leuke tijd als privé-detective van Lovecraft. Hopelijk volgt Frogwares nog een Lovecraft-titel met sterkere gevechten. Maar als je op zoek bent naar eldritch-gruwelen in een geheel unieke gamewereld, moet je dit ondanks de gebreken spelen.