Why We Loved: The Darwin Project – de beste Battle Royale-game

Deze terugblik op de onlangs geannuleerd Battle Royale-spel Het Darwin Project is geschreven door onze werkervaringstagiaire Paddy Inniss.

Ik wil dat je een snelle trip door het geheugen maakt, helemaal naar het Microsoft-podium op E3 ​​2017. Het was een van Microsoft's grootste vertoningen in jaren: Metro Exodus, Assassin's Creed Origins en natuurlijk de Wereldpremière van de Xbox One X bracht echo's van opwinding bij Xbox-liefhebbers en -gamers over de hele wereld.

Negeer dat nu. Focus. Stel je een man voor met geen haar op zijn hoofd maar veel op zijn kin, gekleed in een geel overhemd. Hij schreeuwt gewoon, hij schreeuwt heel hard en heel hartstochtelijk voor een gezamenlijke drie minuten durende conferentie van een uur en dertig minuten. De meesten van ons dachten: “Waar schreeuwt deze man met kale baard in het gele shirt in godsnaam over?Hij schreeuwde over The Darwin Project.

Ondanks dat deze game een plaatsje op het E3-podium tussen reuzen inneemt, kan het je worden vergeven dat je het vergeet. Microsoft deed dat zeker. Je wist misschien niet dat deze game in maart 2018 werd uitgebracht in Steam Early Access en het Xbox Preview-programma. Je wist waarschijnlijk ook niet dat deze game in januari van dit jaar officieel op alle platforms werd gelanceerd. In feite ben je waarschijnlijk nogal in de war als je me er nu over hoort praten, vooral nu de game is ingeblikt.

Het uitgangspunt van The Darwin Project was dat je een deelnemer was (verkleed als een gevangene) in een half-experiment/half-live-entertainment tv-show. Vrijgelaten in de rotsen van Noord-Canada en gedwongen om deel te nemen aan een doden- of gedood worden-scenario tegen negen andere spelers, was je bewapend met alleen een boog en bijl. Er waren andere hulpmiddelen om te gebruiken, maar je zou materialen moeten verzamelen om ze te maken.

Na de vroege toegangsperiode sloeg de game een nieuwe richting in en ontwikkelde een klassensysteem dat dicteert welke vaardigheden en upgrades je in een wedstrijd kunt hebben. Elke klasse steeg met gebruik, beginnend op niveau 1 en eindigend op niveau 10. Je zou beginnen met twee vaardigheden, upgraden naar niveau 3 gaf je toegang tot een derde en ten slotte, op niveau 10, krijg je een vierde.

Nu de lessen uit de weg zijn, is het tijd om je in de gameplay te verdiepen. Bij het starten van een wedstrijd in The Darwin Project, zou je spawnen in een van de tien secties van de nogal kleine kaart. Elk gebied werd vertegenwoordigd door een zeshoekige tegel op je minimalistische minimap. Er wordt niet veel informatie gegeven, dus het was aan jou om andere spelers te verkennen, op te sporen en te jagen.

In termen van strategie waren er twee belangrijke: je kon geen stroperig roofdier zijn dat hun prooi volgde door eerder weggekaapte gebieden te doorzoeken of bases te vinden met realtime kaarten die de positie van je prooi lieten zien, anders had je de voorzichtige kunnen nemen. naderen, vallen zetten en je jagers afwerpen met een slim gebruik van stealth en traversal. Alles wat je deed, of het nu ging om het omhakken van een boom, het plunderen van een kist of het maken van een item, zou een spoor achterlaten dat spelers naar jou zouden kunnen linken. Dit omvatte het oogsten van de nieuw ontworpen upgradecomponent van de game.

Darwinium nam de plaats in van elektronische componenten vanaf de pre-lancering en zou kunnen worden gevonden in de bevroren toendra of in zendingen die in het midden van segmenten voortkwamen. Het mysterieuze element werd gebruikt om de vaardigheden van je uitrusting te ontgrendelen en te upgraden. Elke upgrade was duurder dan de vorige, maar met elk niveau werden de mogelijkheden enorm verbeterd.

Houd in gedachten dat je dit allemaal zou moeten doen zonder dood te vriezen. Dat klopt, spelers waren niet de enige bedreiging; terwijl je tijdens Deerfest als een hinde wordt opgespoord door vijanden, moest je het opnemen tegen de elementen en een warmtemeter beheren. De bevroren toendra van het Darwin Project nam geen gevangenen; laat je warmtemeter te laag worden en je komt om in de winter. Je zou even moeten wennen aan het maken van wat vuren, maar dan konden spelers je vuren zien.

Het is tijd. Het moment dat je hebt zitten kwijlen of trillen. Doden of gedood worden. Mano e Mano, zoals Scavengers het heeft ontworpen. Niets was belangrijker dan elke truc in het boek gebruiken om iemand te desoriënteren en te vernietigen. Als jij het toproofdier was, zou je je prooi met succes hebben gevolgd en de aanval hebben ingezet. De algehele trots die je voelde toen je wist dat je je tegenstander met succes trof zonder dat ze wisten dat je daar was, was verontrustend opwindend. Aan de andere kant was het gewoon angstaanjagend om de gejaagde te zijn — opwindend maar angstaanjagend. Het was slechts een kwestie van tijd totdat delen van de kaart werden gesloten of iemand iets tegenkwam dat je had achtergelaten, waardoor je ten strijde moest trekken.

Stel je voor: je sluipt door het bos en er vliegt een wilde pijl over je scherm of er komt een gekke bijlman op je af zwaaien. Na die zielige poging om een ​​schreeuw te onderdrukken, is er nauwelijks tijd om te reageren. Het is een close-combat-opera van botsende bijlen, afbuigende pijlen vergezeld van een uitzinnige dans in de sneeuw. Opluchting. Het is allemaal voorbij. Het gordijn is gevallen en slechts één van jullie staat nog overeind. Dat was de sensatie die het Darwin Project je gaf.

Het maakt niet uit in welke positie je in de voedselketen kwam, elk scenario liet je hart bonzen, je handen zweten en gaf je een stervende dorst naar meer. Het Darwin-project is ontworpen om alle spelers op een gelijk speelveld te plaatsen, dus vechten ging puur over vaardigheid. Alleen uitgerust met een gewone bijl en boog, werd al het andere voor je verovering weggevangen. Er was geen oneerlijk voordeel omdat iemand anders een episch wapen of legendarische bijlage vond. Persoonlijk vond ik hier dat The Darwin Project beter vecht dan andere Battle Royale-titels. Je positie in het klassement werd altijd strikt bepaald door vaardigheden en het vermogen om onder druk helder te denken. Elke keer dat je slecht presteerde in een wedstrijd, was het alleen maar een aanmoediging om slimmer te spelen en je op je eigen zwakke punten te concentreren.

Als je als deelnemer emotioneel en intellectueel uitgeput raakte, was er een tweede rol in de game: regisseur van de show. Je werd je eigen shoutcaster! Als regisseur had je de leiding over het spel en had niemand om aan te rapporteren; je controleerde de sluiting van delen van de kaart, riep kernwapens in en besliste zelfs wanneer het strandfeesttijd was. Zonder zich aan regels te houden, had je het vermogen om een ​​echte tiran te worden en kleine wraakacties uit te voeren. Als je zo geneigd was, zou je spelers kunnen straffen door anderen middelen te geven of door premies aan spelers terug te geven - door hun locatie aan de hele lobby te onthullen. Scavengers Studio implementeerde dit in YouTube- en Twitch-streams door kijkers de mogelijkheid te geven om wedstrijden te beïnvloeden. Als je een echt verlangen had om de Hongerspelen in welke hoedanigheid dan ook te beleven, dan was The Darwin Project het dichtstbijzijnde equivalent van videogames.

Natuurlijk gaf The Darwin Project spelers ook de mogelijkheid om het uiterlijk van hun personages behoorlijk uitgebreid aan te passen. Alles, van capes tot strikken, kan uitgebreid worden aangepast om uw gevangene zich uniek te laten voelen. Cosmetische items zijn gekocht via in-game pakketten van Instant Ramen of verdiend met de gevechtspas van de game. Om aan te sluiten bij het live-entertainmentthema van de game, kun je fans verdienen terwijl je speelt die je pakjes ramen zullen schenken - een waardig stukje fanmail. In tegenstelling tot andere games, hadden deze microtransacties nooit, zelfs niet één keer, het gevoel dat ze spelers afpersten.

https://youtu.be/of776gGzWEc

Het Darwin Project werd opgericht om de volgende grote eSports-titel te worden. Uitgebracht in hetzelfde jaar dat Microsoft het streamingplatform Beam, nu Mixer, kocht, was dit een game die op de platforms van Microsoft had moeten paraderen als de volgende stap van Battle Royale. Misschien met de opkomst van Fortnite, Call of Duty: Warzone en Apex Legends, heeft de unieke inzending van Scavengers Studios in het genre zijn tijd gemist: ik wou dat het niet zo was.

Net als de gevangenen die je speelt, werd The Darwin Project in de koude toendra gedumpt om te verschrompelen en een begraven relikwie te worden. Scavengers Studio heeft verklaard dat de servers van de game nog tot het einde van het jaar in de lucht zullen blijven. Ik smeek je om dit spel eens te proberen. In deze tijden van lockdown en quarantaine mag je deze fantastische battle royale-ervaring niet missen. Het is gratis om te spelen, het neemt slechts 4.73 GB in beslag en het is misschien wel de nieuwste versie van het Battle Royale-genre. Alsjeblieft, pak wat vrienden en probeer het spel.

Lezers in Europa, speel dit spel alstublieft zodat ik niet langer op de Amerikaanse servers hoef te spelen en gepest wordt door hetzelfde kind.