Review: Sekiro Shadows Die Twice staat hoog tussen zijn voorgangers als een Soulsborne-game die je niet mag missen

Beoordeeld op pc

Je loopt een donkere trap op, voetstappen die licht opspringen door de actie van je voet die op de harde steen stuitert. Overgaand van de klim naar een groot veld met wilde, windwuivende bloemen, wordt een figuur benadrukt door de ongerepte natuur. Het is een eenzame vijand, een mysterieuze samoerai en Sekiro's eerste baas.

Buig op zijn rug, zwaard in zijn hand, de samoerai volgt hetzelfde denkpatroon van de meeste Soulsborne-vijanden: ze dorsten naar bloed. In milliseconden is de afstand tussen jullie gesloten en botsen katana's. De geluiden van strijkbout, vlees dat scheurt, bloed sproeit en mannen die zich inspannen vullen je koptelefoon terwijl je wanhopig probeert je ogen naar het scherm gericht te houden, wachtend tot je vijand het begeeft. Knipperen mag niet, alleen actie.

Dit is Sekiro. Deze momenten van intense acties spelen zich af in arena's die bol staan ​​van karakter en die puur rond bushido zijn ontworpen. Je voelt je als een samoerai, ondanks hoe vaak je jezelf in het oneervolle begeeft. Het voelt al na 30 minuten al speciaal aan en het zal na 30 uur nog steeds indruk op je maken. Het staat ver verwijderd van zijn From Software-broeders, drastisch dus, maar het heeft een vergelijkbare sterke kern. Verbeteren zijn evoluties bij zijn oorsprong echter daadwerkelijk zijn systemen en gevoel?

Vanaf het begin ziet Sekiro een drastische verschuiving ten opzichte van de vorige games van From Software. Terwijl Dark Souls en Bloodborne allebei hun verwrongen verhalen op de achtergrond zagen, alleen beschikbaar voor degenen die echt diep in itembeschrijvingen graven. Sekiro is veranderd, aangepast en geëvolueerd. Tussenfilmpjes zijn nu gebruikelijk, personages komen vaak voor. Een levend persoon komt niet zelden voor zoals Solaire in de originele Dark Souls, maar ze zijn opmerkelijk regelmatig. Het is een wereld waar mensen leven; het is een wereld waarin je een personage speelt om te belichamen.

Sekiro speelt zich af in een opnieuw ontworpen versie van Sengoku Japan en laat je door het door oorlog verscheurde land van Ashina trekken op zoek naar je heer. Net als Bloodborne staat het belang van bloed in Sekiro buiten kijf. Om te beginnen is dit de reden dat je heer in de eerste plaats wordt gestolen, omdat zijn bloed de kracht heeft om te herrijzen. Natuurlijk zorgde hij ervoor dat je je aderen er vol van pompte, wat van pas zal komen als je je door allerlei vijanden vecht die tussen jou en je meester staan.

Hoewel voor velen het concept van het herrijzen van bloed voldoende kan zijn om de powerfantasie te vervullen die videogames gewoonlijk willen uitbeelden, koppelt Sekiro je ook aan een nette houten arm om je vuile vlezige te vervangen. Van shuriken tot bijlen tot een pantserdoorborende speer tot een uiterst belangrijke enterhaak, je hebt een opmerkelijk uitgebreid aantal gereedschappen tot je beschikking. Bepaalde tools overschrijden in bepaalde situaties. Als je voor een stealth-aanval gaat, wil je misschien je grijper gebruiken om hoog te komen; als je voor de thrill-kill gaat, kun je je beter voelen door vuurwerk naar je vijanden te gooien. Geheimzinnig of razend, er is een speelstijl voor iedereen.

Kiezen wanneer en waar je je shinobi-gereedschappen wilt gebruiken, is de puzzel achter elke ontmoeting. Natuurlijk kun je een gevecht aangaan met alleen je zwaard in de hand, maar slim gebruik van je vertrouwde houten arm geeft je een aanzienlijk voordeel boven je vijanden.

Hoewel deze tools je een klein voordeel geven op het gebied van diversiteit, maken ze het spel op geen enkele manier gemakkelijk. Sekiro is hard - keihard. Bazen zullen een zelfverzekerde speler met volledige gezondheid en enthousiasme veranderen in een lafaard die wanhopig probeert te genezen tussen een benauwende vlaag van ongebreidelde aanvallen. Sekiro's gevechten in bushido-stijl benadrukken het gebruik van ontwijkende en afbuigende aanvallen in plaats van een eenvoudig blok. In plaats van uithoudingsvermogen te behouden en verdedigend te spelen, zet Sekiro je altijd in de aanval.

Niet beperkt door uithoudingsvermogen, in gevechten moet je je concentreren op je houding om je hoede sterk te houden tijdens de constante heen-en-weer gevechten. Als je bewaker wordt verbroken tijdens een impasse, leidt dit tot extreme gevolgen, waarbij meestal een aanzienlijk deel van je gezondheidsbalk betrokken is. Af en toe zie je speciale bewegingen, aangegeven door de kleur rood, die niet kunnen worden geblokkeerd - ze zijn verwoestend. Je moet altijd op je hoede zijn.

Zelfs de meest basale vijanden kunnen je doden als je niet oplettend genoeg bent. Bepaalde vijanden hebben verbruiksartikelen nodig om te overwinnen, maar je middelen zijn beperkt. Sekiro rekt je uit tot het uiterste, tot je meest wanhopige. Het zal je tegen je tanden schoppen totdat je niets meer over hebt en dan daag je je uit om terug te komen. Maar dat doe je altijd, minder fortuinlijk qua items, maar krachtig qua kennis. Je komt terug, je komt altijd terug.

Het is moeilijk om lang weg te blijven; met zo'n strakke gameplay en zo bevredigende gevechten, is het het videogame-equivalent van een aspartaamverslaving. Jezelf tien, twintig of zelfs dertig keer achter elkaar voor een baas werpen, voelt niet als een karwei, het voelt als een uitdaging, en het gevoel die uitdaging te overwinnen is altijd de moeite waard. Met een duizelingwekkende hoeveelheid herspeelbaarheid toegevoegd voor een goede maatregel, kan de uitdaging je jarenlang verslaafd houden.

Dit alles wordt ondersteund door de verbazingwekkende interpretatie van Sengoku Japan. Terwijl aanvankelijk de zorg van From Software om een ​​gemakkelijke "Dark Souls in Japan"-omgeving te creëren in mijn hoofd kroop, slaat Sekiro ze meteen weg. De wereld is omgeven door karakter en de variatie in zones is groter dan welke game dan ook die From Software eerder heeft gedaan.

Hoewel de algemene architectuur en esthetiek prachtig zijn, zijn het de details in het landschap die het echt verkopen. Sneeuw die valt en zich verzamelt op pannendaken, motten die zich verzamelen rond open vlammen, rookpluimen die vanuit een kampvuur op een berghelling de lucht in vliegen. In combinatie met een zorgvuldig gecomponeerde authentieke Japanse soundtrack samengesteld uit traditionele Japanse instrumenten, is deze versie van het feodale Japan misschien wel de beste interpretatie die we ooit in een videogame zullen zien.

Sekiro is een game die op de een of andere manier de toch al hoge verwachtingen van Dark Souls en Bloodborne overtreft. Het is van Software geëvolueerd, een Soulsborne die gepolijst aanvoelt dan alles wat we eerder hebben gezien. Het is iets dat je niet mag missen, ondanks de beruchte moeilijkheidsgraad van het spel. Ontberingen zijn het waard om hier te overwinnen. Wil je tenslotte echt missen wat de beste game zou kunnen zijn die dit jaar is uitgebracht?