Crash Bandicoot 4: Het wordt tijd recensie – Wumpa Wumpa Burning Love

Als één ding zeker is, is het dat Crash een rotsachtige carrière heeft gehad als mascotte van videogames. Ondanks dat hij zijn hoogtepunt bereikte in 1998 en in 2010 zeven jaar pauze nam, is de kracht van nostalgie er op de een of andere manier in geslaagd om de Bandicoot tot ver buiten zijn natuurlijke levensduur in leven te houden. Dat gezegd hebbende, Crash Bandicoot 4: It's About Time is meer dan alleen een trip down memory lane - het is een bewijs van de relevantie van het platformgenre als geheel. 

Zoals de titel al doet vermoeden, is Crash 4 een vervolg – ​​en ook nog een langverwachte. Hoewel dit misschien puur symbolisch lijkt, is Toys For Bob erin geslaagd een spel te maken dat iets wezenlijks nieuws op tafel brengt, wat op zijn beurt een rechtvaardiging biedt voor het heroverwegen van alles dat verder gaat dan de originele trilogie. Dat klopt, Crash 4 vindt plaats direct na Crash Bandicoot 3: Warped, wat betekent dat Crunch Bandicoot voorlopig gelukkig de status van cameo heeft gekregen.

De plot die in Crash Bandicoot 4 speelt, ziet Crash en zijn zus Coco op zoek gaan naar vier Quantum Masks, nadat de cast van academische schurken uit de serie, Dr. Neo Cortex en co, erin slagen te ontsnappen aan interdimensionale gevangenschap door een gat door de ruimte te scheuren en time - het Doctor Who-equivalent van door beton graven met een lepel. Dit verhalende raamwerk doet geweldig werk door de personages en instellingen in een perfect cartoonraamwerk op zaterdagochtend te plaatsen, waardoor het spel mechanisch en esthetisch uitblinkt op een bekende maar unieke manier.

Crash Bandicoot 4 is onmiskenbaar prettig om naar te kijken, waarbij Toys For Bob nog meer zekerheid biedt dat ze weten wat ze doen als het gaat om klassieke karakterrecreatie, ondanks dat ze Spyro eerder in een idiote Skylanders-gruwel veranderden. Elk personage voelt trouw aan zijn oorspronkelijke ontwerp, maar toch gemoderniseerd genoeg om te voorkomen dat het voelt als veelhoekige overblijfselen uit het verleden. Als je echter net als ik bent, zul je misschien door de verschillende skins van de game snuffelen op zoek naar degene die Crash meer op zijn originele, maar toch lelijke om naar te kijken, zelf laat lijken en minder op iets uit een Don Bluth-film.

Als spelen als het titulaire personage van de game niet jouw probleem is, dan kun je nu de hele game als Coco spelen, in plaats van je te beperken tot haar specifieke fasen zoals in Crash 3. Door dit te doen, voelt het echter alsof Coco dat wel is. niet anders dan een alternatieve skin, aangezien ze mechanisch identiek is aan Crash. In tegenstelling hiermee kun je ook specifieke niveaus spelen zoals andere personages zoals Tawna, Dingodile en N.Cortex, die allemaal hun eigen unieke reeks vaardigheden hebben, die dienen om de gameplay volledig te veranderen.

Elk gebied van Crash Bandicoot 4 is ook doordrenkt van kleur en past goed in de algehele cartoonachtige sfeer. Zoals te verwachten is, is elke locatie gebaseerd op een thema, net als Crash 3, met de gebruikelijke stijlfiguren van een tijdreizend avontuur in het spel. Vreemd genoeg is het in het visuele wereldontwerp van de game dat de dingen enigszins afwijken van de artistieke taal van eerdere games, waarbij sommige niveaus dichter bij de esthetiek van bijvoorbeeld Rayman of zelfs een klassieke Rare-platformgame lijken. Hoewel het niet duidelijk is of dit opzettelijk is, belemmerde het wel een deel van de nostalgie tijdens het spelen.

Als het gaat om het leveldesign van Crash 4, is er qua structuur niet veel veranderd. Er wordt in de eerste plaats van spelers verwacht dat ze vooruit gaan via een lineair pad, op dozen stampen, wompa-fruit verzamelen, explosieven vermijden en het einde van het stadium bereiken waar je wordt beschimpt omdat je niet al het bovengenoemde hebt gedaan. Completionisten zullen worden beloond met ontgrendelbare items zoals skins voor het behalen van alle doelstellingen van een level, iets waar de serie eerder op vertrouwde voor herspeelbaarheid. Elk niveau biedt ook alternatieve spelmodi, zoals een trippy 'N-verted-modus' en tijdritten, die allemaal verplicht zijn voor 100% voltooiing.

Helaas voelt het collect-a-thon-ecosysteem van Crash 4 minder louterend en frustrerender aan dan eerdere uitstapjes. Ten eerste heeft elke fase zes edelstenen die kunnen worden verdiend door taken in de fase uit te voeren, zonder dat er troostprijzen worden toegekend voor het simpelweg voltooien van het niveau. In plaats daarvan verwacht de game dat je nauwgezet een absurde hoeveelheid dozen en wompa-fruit verzamelt, terwijl je minder dan drie keer probeert om te komen, terwijl je ervoor zorgt dat je de 'verborgen' edelsteen in elke fase vindt. Klinkt vermoeiend? Nou, eigenlijk moet je het allemaal twee keer doen als je eenmaal de alternatieve N-verted-modus op elke fase hebt ontgrendeld. 

Net als Crash zelf is dit nieuwe avontuur een experiment. Elke nieuwe monteur die in deze klassieke gangstructuur is verweven, schudt de gameplay fundamenteel door elkaar. Crash voelt minder als een rat in een doolhof en meer als een... gemuteerde Bandicoot, van railslijpen tot vrij rennen over specifiek schuine muren. Elk niveau voelt nu ook uitgebreider aan, met meer horizontale verkenningsruimte en een behoorlijk gevoel van verticaliteit. Hoewel dit te verwachten is, vooral omdat Toys For Bob niet beperkt is tot de aardappelkracht van een originele PlayStation, is het zeker goed geïmplementeerd. 

De toevoeging van de Quantum Masks die Crash bijstaan ​​tijdens zijn interdimensionale escapade kan een gimmick lijken, maar toch zichzelf kunnen rechtvaardigen door hun implementatie. Van het geleidelijk in- en uitschakelen van platforms tot het aannemen van de vorm van een Beyblade, navigeren door de thema-omgevingen van Crash 4 gaat veel verder dan alleen maar op twee voeten landen - wat een vereiste afwijking is van de kerngameplay van zijn voorgangers. Deze mechanica zijn verre van genrebepalend, maar helpen Crash 4 de broodnodige inspiratie te lenen van andere grootheden van het platformgenre.

Ondanks al het plezier dat je kunt beleven aan de unieke mechanica van Crash 4, kunnen ze vaak een beetje onafgestemd aanvoelen, wat op zijn beurt de frustratie van de voortgang vergroot. Mechanica zoals de spin van donkere materie voelen zweverig aan, wat nog verergerd wordt door het feit dat het grootste deel van de gameplay rond de vaardigheid grote sprongen naar smalle platforms inhoudt tijdens het gebruik ervan. Het slijpen van rails en rennen langs muren kan ook kieskeurig aanvoelen, waarbij beide soms last hebben van een beetje zenuwachtig gevoel. 

Een van de meest onaangename aspecten van het ontwerp van Crash 4 is het overweldigende gevoel van geforceerde moeilijkheidsgraad. Hoewel de game veel lof heeft op het gebied van gameplay, is het moeilijk om dat gevoel van je af te schudden dat de ontwikkelaars willen dat je worstelt, bijna alsof ze een soort moeilijkheidsgraad uit de jaren 90 simuleren. In werkelijkheid voelt het alsof Crash 4 er vandoor gaat om je te overrompelen en je te zien struikelen in onredelijke dodelijke slachtoffers. Een klassiek gevoel van moeilijkheid is natuurlijk geweldig als het voelt alsof je als speler bent gegroeid, minder als het voelt alsof je opzettelijk bent ingesteld om te falen.

https://youtu.be/5qF5JrciMnU

Ondanks zijn gebreken is Crash Bandicoot 4: It's About Time een echt vervolg op de originele trilogie waard. Toys For Bob is erin geslaagd een ervaring op te bouwen die trouw is aan de wortels van de serie, terwijl ze bereid is zichzelf te diversifiëren om de mechanica en gameplay te moderniseren. Als de moeilijkheidsgraad van het spel minder geforceerd aanvoelde, zou de algehele ervaring binnen Crash 4 leuker zijn dan zijn voorgangers. Dat gezegd hebbende, bewijst Crash 4 dat er een plaats in de markt is voor klassieke platformervaringen die verder gaan dan alleen nostalgie, wat betekent dat we hopelijk nieuwe IP's en vervolg op klassiekers kunnen verwachten die tijdens de volgende generatie worden uitgebracht. Persoonlijk wil ik gewoon een romcom-avontuur zien met in de hoofdrol Tawna en Dingodile.