Ανασκόπηση: Το Party Hard 2 είναι μια σπλαχνική εμπειρία με αμφισβητήσιμο σχεδιασμό αφεντικού

Αξιολογήθηκε σε υπολογιστή

Όταν οι περισσότεροι πηγαίνουν σε ένα πάρτι ντυμένοι Τζέισον, είναι επειδή έχει θέμα το Halloween. Στην περίπτωση του Party Hard 2, είναι επειδή στην πραγματικότητα είσαι ένας τρελός κατά συρροή δολοφόνος με ακραίο μίσος για τις 3 τα ξημερώματα. Στην προσπάθειά σας για έναν καλό βραδινό ύπνο, θα σκίσετε βίαια τα πλήθη, Για να εξαλείψετε τους πάρτι, θα χρησιμοποιήσετε μεθόδους όπως π. μαχαιρώματα, πυρκαγιά, εκρηκτικά ή αποστολή τους προς τον ουρανό προσκολλημένα σε μπαλόνια. Υπάρχει η επιλογή να αφαιρέσετε μόνο ορισμένους βασικούς στόχους με τρόπο που μοιάζει με τον Πράκτορα 47, αλλά πού θα ήταν η διασκέδαση σε αυτό;

Ως κατά συρροή δολοφόνος Darius, μπορείτε να επιλέξετε είτε να σφάξετε ολόκληρο το πάρτι είτε να ολοκληρώσετε τους στόχους, αφήνοντας τους περισσότερους από τους συμμετέχοντες αλώβητους. Κανονικά αυτό περιλαμβάνει την αλληλεπίδραση με ορισμένα αντικείμενα πριν σκοτώσετε συγκεκριμένα άτομα, την περιπέτεια στο περιβάλλον για να κρατήσετε τα εγκλήματά σας αόρατα. Υπάρχουν επίσης ορισμένοι προαιρετικοί στόχοι που μπορούν να σας ανταμείψουν με νέα αντικείμενα. Και οι δύο μορφές στόχων λειτουργούν σαν ένα τεράστιο παζλ για να το επεξεργαστείτε, απαιτώντας από εσάς να σκεφτείτε αργά και προσεκτικά για κάθε κίνηση που κάνετε και πότε την κάνετε.

Το τεράστιο οπλοστάσιο όπλων σας και μερικές σχετικά βολικές παγίδες σάς επιτρέπουν να καθαρίζετε εύκολα τα πλήθη, με την προϋπόθεση ότι αφιερώνετε χρόνο για να βεβαιωθείτε ότι θα πάει καλά. Αν σε πιάσουν δεν είναι το τέλος του κόσμου. Απλώς κουνήστε το άτομο που σας είδε. Δεν ήταν αρκετά γρήγοροι; Κανένα πρόβλημα! Απλώς πάρτε την ανάσα σας και παρασύρετε την αστυνομία σε κάποια πυρηνικά απόβλητα με κακή διάθεση. Ακόμα κι αν σε πιάσουν, μπορείς πάντα να βρεις τρόπο να ξεφύγεις.

Εχθροί όπως ο φύλακας μπορούν να αντεπιτεθούν και πρέπει να είστε προσεκτικοί γύρω τους, καθώς φαίνεται ότι έχουν ακολουθήσει το αυστηρό πρόγραμμα εκπαίδευσης της Saitama – ένα χτύπημα και είστε έξω. Από όλους τους τύπους εχθρών στο Party Hard 2, μόνο ένας αισθάνθηκε κάπως απογοητευμένος: τα αφεντικά, κυρίως το δεύτερο και τελευταίο αφεντικό του παιχνιδιού. Αυτός ο αγώνας, συγκεκριμένα, έχει τόσα πολλά που συμβαίνουν ταυτόχρονα που είναι σχεδόν αδύνατο να καταλάβεις από πού προέρχονται οι επιθέσεις της. Παραδόξως, φαίνεται επίσης να σταματά να κάνει οτιδήποτε όταν φτάσει στο τελευταίο τμήμα του μπαρ υγείας της, αλλά αυτό είναι ένα άλλο πρόβλημα. Υπάρχει ένα κόλπο για να το παρακάμψετε, το οποίο το έκανε πιο ενοχλητικό, αλλά αυτό δεν ήταν εύκολο να επιτευχθεί λόγω ορισμένων από τις επιθέσεις.

Αισθητικά το παιχνίδι είναι αρκετά εντυπωσιακό. Η τρισδιάστατη καλλιτεχνική του εμφάνιση από πάνω προς τα κάτω δίνει σε όλα τη δική τους ξεχωριστή αίσθηση, ενώ δεν φαίνεται τόσο γενική όσο τα παραδοσιακά σας γραφικά εμπνευσμένα από ρετρό. Τα μοντέλα και τα αλληλεπιδράσιμα αντικείμενα είναι λεπτομερή, καθιστώντας εύκολο να γνωρίζετε τι κοιτάτε από μακριά. Η ιστορία του παιχνιδιού είναι λίγο ήπια, αλλά αυτό δεν μειώνει πραγματικά το συνολικό προϊόν. Είναι ένα παιχνίδι για μαζικές δολοφονίες, όχι ένα πολιτικό δράμα, και η αφήγηση που έχουν δημιουργήσει μπορεί να δημιουργήσει μερικά πραγματικά ενδιαφέροντα επίπεδα, όπως το μετρό.

Σαν ένα πραγματικό πάρτι, η μουσική είναι αρκετά καλή παρόλο που είναι τα ίδια τέσσερα ή πέντε τραγούδια σε έναν βρόχο. Θα καταλήξετε να επαναλαμβάνετε επίπεδα για να κερδίσετε περισσότερους πόντους, οπότε μάλλον θα πρέπει να συνηθίσετε τη μουσική. Ευτυχώς, μπορείτε να κλέψετε το πικάπ και να τους κάνετε να παίζουν αυτό το τραγούδι που σας αρέσει πολύ κάθε φορά.

Συνολικά, το Party Hard 2, είναι ένα εξαιρετικό παιχνίδι. Υπάρχει μια μεγάλη ποικιλία τρόπων για να σκοτώσετε ανθρώπους ενώ εξακολουθείτε να παρέχετε μια πρόκληση αναγκάζοντας τους παίκτες να το κάνουν αθόρυβα… ή τουλάχιστον όσο πιο αθόρυβα μπορείτε να φτάσετε όταν ρίχνετε μια χειροβομβίδα. Το μόνο πραγματικό του μειονέκτημα θα ήταν τα boss fights που δεν λειτουργούν αρκετά με τον τρόπο που παίζει κανονικά το παιχνίδι, με το τελικό αφεντικό, ειδικότερα, να φαινομενικά ενοχλείται προς το τέλος του αγώνα.