Γνώμη: Τα γεγονότα Overwatch είναι ένα κέλυφος του προηγούμενου εαυτού τους

Έκανα ένα μεγάλο διάλειμμα από το Overwatch, ένα αρκετά μεγάλο στην πραγματικότητα. Αυτό που κάποτε ήταν το σκοπευτικό της επιλογής μου όταν εκτοξεύτηκε έχει γίνει ήπια απόσπαση της προσοχής μου. Επανειλημμένα επιστρέφω για μερικές ώρες όταν εμφανίζεται ένας νέος χαρακτήρας ή χάρτης ή παίζω για να συγκεντρώσω μερικά skins όταν κυκλοφορεί ένα συμβάν, αλλά μέχρι εκεί. Πρόσφατα, άρχισα να είμαι τρομερά ανίκανος στο παιχνίδι ξανά, αλλά αυτή τη φορά σε υπολογιστή, έτσι είμαι ακόμα χειρότερος στο παιχνίδι από ό,τι πριν. Ένα πράγμα είναι πολύ εμφανές αυτή τη φορά, όμως. τα γεγονότα που περιστασιακά με έδιωχναν ξανά στο παιχνίδι έχουν γίνει οδυνηρά βαρετά.

Τα συμβάντα στο Overwatch κάποτε ήταν τεράστια. Μπορώ ακόμα να θυμάμαι με αγάπη την εισαγωγή του πρώτου γεγονότος των Summer Games το 2016. Ήταν μια εποχή που το Overwatch και εγώ είχαμε την πρώτη μας απογοήτευση, όταν το παιχνίδι είχε σοβαρή έλλειψη περιεχομένου και υπέφερε από σχεδόν καθόλου προσθήκες στο βασικό του περιεχόμενο. Τότε, μια πληθώρα νέων skins, emotes, spray και φωνητικές γραμμές ήταν μια τεράστια ώθηση τόσο στην ευχαρίστηση του παιχνιδιού όσο και στον αριθμό των παικτών του παιχνιδιού. Δεν ήταν αυτό που έκανε όλους να επενδύσουν όμως. Η πιο σημαντική προσθήκη στην αρχική εκδήλωση των Summer Games ήταν η πρώτη νέα λειτουργία παιχνιδιού διαθέσιμη για τους παίκτες: Lucioball.

Τώρα, μην με παρεξηγείτε, το Lucioball δεν ήταν αυτό που θα έλεγα εξαιρετική προσθήκη στο Overwatch. Δεν θα έλεγα καν ότι ήταν τόσο βελτιωμένο τα τελευταία δύο χρόνια, απλώς διορθώθηκε. Η πρώτη εμφάνιση του mode ήταν ακόμη και αστεία, τρομερά σπασμένη για την πρώτη νέα λειτουργία παιχνιδιού σε έναν τίτλο της Blizzard.

Η λειτουργία έπρεπε να είναι κλειδωμένη έτσι ώστε να μπορεί να παιχτεί μόνο ο Βραζιλιάνος DJ support ήρωας Lucio, εξ ου και το όνομα. Οι ομάδες του Λούσιος θα αντιμετώπιζαν η μία την άλλη, χρησιμοποιώντας τις μοναδικές τους δυνάμεις για να παίξουν ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου/ποδοσφαίρου. Τώρα, όπως μπορείτε να μαντέψετε, μια λειτουργία σχεδιασμένη γύρω από τον Lucio και ισορροπημένη για τον Lucio θα ήταν λίγο χαλασμένη αν μπορούσατε να παίξετε ως κάποιος που δεν ήταν ο Lucio. Λοιπόν, στο αρχικό Lucioball, απλά χτυπώντας το κουμπί "Change Hero" θα έκανε ακριβώς αυτό.

[shunno-quote align = «αριστερά»]Το γεγονός Halloween Terror του Overwatch, που κυκλοφόρησε χθες, δεν μοιάζει με τίποτα περισσότερο από μια ανάμειξη όσων προηγήθηκαν[/shunno-quote]

Ο Torbjorn, ο Reinhardt, ο Tracer και ο Pharah δεν είναι ο Lucio. Μπορείτε να προσπαθήσετε να με μαλώσετε, αλλά αυτό είναι γεγονός. Σε μια λειτουργία περιορισμένη στον Lucio και ισορροπημένη γύρω από το γεγονός ότι οι παίκτες θα πρέπει να μπορούν να παίζουν μόνο ως Lucio, η ικανότητα των παικτών που γνωρίζουν να αποφασίζουν απλώς να μην παίξουν ως αυτόν κατά τη διάρκεια ενός αγώνα είναι πολύ πρόβλημα. Αυτό δεν το εμπόδισε να είναι απίστευτα διασκεδαστικό. Η συντριπτική αίσθηση του τρόμου που ένιωσα κοιτάζοντας πέρα ​​από το γήπεδο και βλέποντας έναν Ράινχαρντ να στέκεται εκεί όταν περίμενα μια ομάδα του Λούσιος μπορεί να είναι η αγαπημένη μου ανάμνηση από την καριέρα μου στο Overwatch: ήταν τρομακτικό!

Ήταν πραγματικά μια μαγική στιγμή και πολλά γεγονότα που την ακολούθησαν αισθάνθηκαν μοναδικά και άξια του χρόνου που επενδύθηκε. Το Overwatch Uprising και το Overwatch Retribution είναι και τα δύο αγαπημένα γεγονότα που κάνουν κάτι περισσότερο από μια εποχιακή ανατροπή σε χάρτες και χαρακτήρες. Ήταν γεγονότα που είχαν συναισθηματική βαρύτητα, καθώς οι οπαδοί έβλεπαν πώς έμοιαζαν οι αγαπημένοι τους ήρωες πριν η ομάδα διαλυθεί. Το πρώτο είπε την ιστορία της πρώτης αποστολής του Tracer και το δεύτερο σας βλέπει να παίζετε ως μέλη του Blackwatch εκδικώντας τον θάνατο του συμπαίκτη τους Antonio.

Το Uprising and Retribution δεν ήταν ποτέ στην κορυφή, νομίζω ότι είναι δίκαιο να το πω αυτό. Στην πραγματικότητα, θα έφτανα στο σημείο να πω ότι εκτός αυτών, έχει απομείνει πολύ λίγη ψυχή στις λειτουργίες παιχνιδιών εποχιακών εκδηλώσεων του Overwatch και τίποτα δεν το αποδεικνύει αυτό όπως το τρέχον γεγονός του Halloween.

Το Halloween Terror event του Overwatch, που κυκλοφόρησε χθες, δεν μοιάζει με τίποτα περισσότερο από μια ανάμειξη όσων προηγήθηκαν, αν και με μερικές νέες προσθήκες καλλυντικών για να ξεκλειδώσετε μέσα από τα τακτικά προγραμματισμένα Loot Boxes σας.

Το μεγάλο πιάτο με κρέας του γεγονότος είναι το πρόσθετο παιχνίδι Arcade mode, το Junkenstein's Revenge, ένα mode που υπάρχει τώρα για τρία Halloween. Δεν θέλω να κτυπώ γύρω από τον θάμνο: είναι κακό. Σας υποχρεώνει να αντιμετωπίσετε κύματα Zomboids που πλημμυρίζουν στον χάρτη από τρία σημεία εισόδου. Κάθε τόσο, θα πολεμάτε ένα αφεντικό με τη μορφή ενός ήρωα που μπορεί να παίξει με το δέρμα του Halloween. Σέρνει, είναι θαμπό, είναι ω-τόσο-μονότονο. Δεν αισθάνεται διασκεδαστικό ή ελκυστικό. Το Junkenstein's Revenge δεν είναι καν ισορροπημένο.

Σφάλματα και εκμεταλλεύσεις είναι επίσης πολύ συνηθισμένα στη νεότερη επανάληψη της λειτουργίας παιχνιδιού. Οι πρόσφατες αλλαγές στο Ult του Torbjorn, το οποίο του επιτρέπει να τοποθετεί λιωμένη λάβα, δεν λογίζεται ότι σημαίνει ότι οι εχθροί (συμπεριλαμβανομένων των αφεντικών) δεν έχουν ιδέα πώς να το αντιμετωπίσουν. Το εχθρικό AI δεν υπολογίζει καν τις αλλαγές στα δικά του σύνολα κινήσεων που σημαίνει ότι αντιμετωπίζετε έναν εχθρό που ξέρει πώς να παίζει μια έκδοση του εαυτού του που δεν είναι καν διαθέσιμη πια. Προς το παρόν δεν είναι απελπιστικά διασκεδαστικό και υπάρχει μόνο για να αποκτήσετε ένα δωρεάν loot box από αυτό.

Δεν θέλω να πω ότι η Blizzard δεν καταβάλλει αρκετή προσπάθεια, φυσικά και κάνει, αλλά κάτι πρέπει να γίνει. Όταν μια λειτουργία δεν είναι τόσο ενδιαφέρουσα όσο αυτή, δεν είναι δίκαιο για τους πιο πιστούς παίκτες να τρέφονται συνεχώς με την ίδια ήπια λειτουργία.

Τα skins είναι υπέροχα, τα emotes είναι καλά, οι φωνητικές γραμμές είναι αστείες και τα σπρέι είναι όλα όσα έχω στα loot boxes, αλλά τα γεγονότα του Overwatch πρέπει πραγματικά να ξαναζωντανέψουν. Αυτή ήταν μια αναφορά του Φρανκενστάιν. Καλές Απόκριες.